मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Thursday, September 12, 2019

कोणत्या प्रथितयश भारतीय लेखिकेने अशी मेरिलिन पोज दिली असती?...Sylvia Plath’s ‘Marilyn’ Shot


".... Silvia Plath या कवयित्रीची कविता जी.एं. ना आवडत असे. तिच्या आत्महत्येचे त्यांना गूढ वाटे...."

(पृष्ठ : पंचवीस, जी.एं. ची निवडक पत्रे: खंड १, १९९५)

सिल्विया प्लाथ ह्यांची आत्महत्या ही माल्कम ग्लॅडवेल यांच्या आत्ता प्रसिद्ध झालेल्या पुस्तकात - एक संपूर्ण चॅप्टर -  ('Talking to Strangers', 2019)  सुद्धा येते. 


“Poets die young. That is not just a cliché. The life expectancy of poets, as a group, trails playwrights, novelists, and nonfiction writers by a considerable margin. They have higher rates of “emotional disorders” than actors, musicians, composers, and novelists. And of every occupational category, poets have far and away the highest suicide rates—as much as five times higher than the general population. Something about writing poetry appears either to attract the wounded or to open new wounds—and few have so perfectly embodied that image of the doomed genius as Sylvia Plath.”
 


डावीकडे: Sylvia Plath’s (1932-1963) ‘Marilyn’ shot’, June 1954

Courtesy:  Photograph: Gordon Ames Lameyer/Courtesy The Lilly Library, Indiana University, Bloomington, Indiana & The Guardian








उजवीकडे: Marilyn Monroe (1926-1962)  @The Palm Springs Racquet Club in 1949, Facebook page



















कोणत्या प्रथितयश भारतीय लेखिकेने अशी मेरिलिन पोज दिली असती? 

वरच्या दोघीही ऐन तिशीमध्ये अनैसर्गिक कारणांनी वारल्या.....

टीप: शीर्षकातील प्रश्नाचे उत्तर आहे : कोणी नाही. 
 
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)