मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… . . 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Monday, February 03, 2014

Difficult Art of Parody: Two Poets and Five Visual Artists...विडंबन

Today February 3 2014 is 87th Birthday of Vasant Sarwate, the greatest cartoonist India has produced


Eric Ormsby, review of "The Oxford Book of Parodies" by John Gross


"Parody is a form of impersonation, obviously, but also collaboration. What makes it so pleasurable, as Mr. Gross's anthology shows on every page, is not just the accuracy of the performance, though that's certainly essential. In the funniest parodies, there is the faint but unmistakable sense of giddy collusion; and in such improbable duets the parodist can't always be distinguished from the parodied."
 
Other than the late  Pralhad Keshav Atre's (प्रल्हाद केशव अत्रे) 1898-1969 "Jhenduchi Phule" (झेंडूची फुले)  and some of Vasant Sarwate's (वसंत सरवटे) drawings. there has been little of highest quality in Marathi that caricatures the famous art work.

(Sarwate has parodied not just great visual artists but Marathi prose writers. His latter work is one of the best I have seen by any artist in the world. More on this, some other time.)

'Jhenduchi Phule' caricatures some of the, then, most popular Marathi poems of established writers. And, for my taste, many of Atre's poems are better than the original ones!

For example, the following poem lampoons Keshavsut's 1866-1905 (केशवसुत)  poem "Aamhi Kon" (आम्ही कोण):

"'आम्ही कोण?' म्हणून काय पुसता दांताड वेंगाडुनी?
'फोटो' मासिक पुस्तकात न तुम्ही का आमुचा पाहिला?
किंवा 'गुच्छ' 'तरंग' 'अंजलि' कसा अद्यापि न वाचला?
चाले ज्यावरति अखंड स्तुतिचा वर्षाव पत्रांतुनी?


ते आम्ही-परवाङ्मयातिल करू चोरुन भाषांतरे,
ते आम्ही-न कुणास देउ अगदी याचा सुगावा परी!
डोळ्यांदेखत घालुनी दरवडा आम्ही कुबेराघरी!
त्याचे वाग्धन वापरून लपवू ही आमुची लक्तरे!


काव्याची भरगच्च घेउनि सदा काखोटिला पोतडी,
दावू गाउनि आमुच्याच कविता आम्हीच रस्त्यामधे,
दोस्तांचे घट बैसवून करु या आम्ही तयांचा 'उदे'
दुष्मानावर एकजात तुटुनी की लोंबवू चामडी!


आम्हाला वगळा-गतप्रभ झणी होतील साप्ताहिके!
आम्हाला वगळा-खलास सगळी होतील ना मासिके!


केशवसुत, क्षमा करा."

Kshavsut's original poem is here:

"आम्ही कोण म्हणूनि काय पुससी? आम्ही असू लाडके-
देवाचे दिधले असे जग तये आम्हांस खेळावया;
विश्वी या प्रतिभाबले विचरतो चोहीकडे लीलया,
दिक्कालांतुनि आरपार अमुची दृष्टी पहाया शके

सारेही बडिवार येथिल पहा! आम्हांपुढे ते फिके;
पाणिस्पर्शच आमुचा शकतसे वस्तूंप्रती द्यावया -
सौंदर्यातिशया, अशी वसतसे जादू करांमाजि या;
फोले पाखडिता तुम्ही, निवडितो ते सत्त्व आम्ही निके!

शून्यामाजि वसाहती वसविल्या कोणी सुरांच्या बरे?
पृथ्वीला सुरलोक साम्य झटती आणावया कोण ते?
ते आम्हीच, सुधा कृतींमधुनिया ज्यांच्या सदा पाझरे;
ते आम्हीच शरण्य, मंगल तुम्हां ज्यांपासुनी लाभते!

आम्हांला वगळा - गतप्रभ झणी होतील तारांगणे;
आम्हांला वगळा - विकेल कवडीमोलावरी हे जिणे!"

For me, P K Atre was as talented as Keshavsut.



Here is as example of Sarwate lampooning Rodin.



Artist: Vasant Sarwate




Artist: Anatol Kovarsky, The New Yorker  

(Mr. Kovarsky is 94 years old and still drawing!)




Artist: Peter Duggan,  The Guardian, May 2 2012




Artist: Auguste Rodin , 1902

courtesy: Wikimedia Commons

p.s. on February 5 2014


"The Thinker", 1913

Artist: Franz Kafka