मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Thursday, August 16, 2018

R K Laxman on A B Vajpayee and L K Advani Friendship

#ABVajpayee #VajpayeeAdvaniFriendship

L K Advani published his autobiographical book 'My Country My Life" in 2008. 

This is great R K Laxman's take on the book....the guy sitting in the chair is supposedly Vajpayee.....this is one of the best cartoons I have seen....


Artist: R K Laxman, The Times of India, March 27 2008
Posted by at No comments:

क्रिकेटच्या मैदानावर ते....The Joy Ajit Wadekar Gave To Me

#AjitWadekar

"तुम्ही अवतरले गोकुळी आम्ही गोपाळांच्या मेळी
तुम्ही होते रामराजा आम्ही वानरांच्या फौजा"

"तुम्ही अवतरले वेस्टइंडीजी आम्ही तुमच्या फॅनमेळी
तुम्ही होते इंग्लंडचे राजा आम्ही  वानरांच्या फौजा"

एका ठराविक वर्षाच्या नंतर जन्माला आलेल्या भारतीयांना अजित वाडेकरांचे महत्व कदाचित समजणार नाही.

१९७१-७२ काळातील अभूतपूर्व विजयी अशा टेस्ट क्रिकेट टीमचे कॅप्टन, बॅट्समन आणि फिल्डर तर ते होतेच, पण त्यांचा दबदबा माझ्या सारख्या रणजी ट्रॉफी फॉलो करणाऱ्या लोकांमध्ये केंव्हापासूनच होता.

१९६९ साली ऑस्ट्रेलिया विरुद्धच्या दिल्लीमधील संस्मरणीय विजयात त्यांची  कामगिरी मोठी होती.  मी ९ वर्षाचा होतो आणि माझ्या आयुष्यातील एक सर्वोच्च आनंदाचा तो क्षण होता, अजूनही आहे.

वाडेकर यांच्या अजून दोन-तीन खाजगी अशा आठवणी आहेत.

मिरजेला त्यांचे १९७२-७३ साली रोटरी-लायन असे कुठेतरी भाषण झाले होते आणि मी ते बऱ्यापैकी जवळून ऐकले होते. त्यांनी संयोजकांना विचारले की मराठीत बोलू की इंग्लिश. त्यांना इंग्लिश चॉईस देण्यात आला. कुठंही गर्व नाही, नर्म विनोदी पद्धतीने , मिश्किल चेहरा ठेवून त्यांनी छान भाषण केले होते. त्यांनी जितेंद्र सारखी घातलेली अत्यंत टाईट नॅरो बॉटम पॅण्ट अजून आठवते.

वाडेकर स्टेट बँक ऑफ इंडिया मध्ये नोकरीला होते. १९७१-१९७३ च्या सुमारास त्यांच्या बँकेने शाळेतील मुलांसाठी बँक खाते काढण्याची योजना सुरु केली होती. मी त्यात उत्साहाने खाते सुरु केले कारण प्रत्येकाला वाडेकरांच्या सहीची कॉपी असलेल, बॅटसारख दिसणार, प्लास्टिकच पेन मिळणार होत. तो पेन मिळालेला दिवस आजही आठवतोय. ते पेन मी न वापरता कित्येक वर्षे जपून ठेवले होते. बँक खात सुद्धा मी मिरज सोडेपर्यंत , १९८४, चालू होत. 

माझ्या आत्याने मला त्यांचे अनुवादित आत्मचरित्रात्मक पुस्तक १९७२ साली दिले होते - त्याचे शीर्षक होते : "क्रिकेटच्या मैदानावर मी"... आता ते फार मोठ्या मैदानावर खेळायला  गेले आहेत....


Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)