मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Monday, January 27, 2025

चांदोबातील गोष्ट? ...Why Hasn't Sangit Manapman Been Captured On Screen As It Is?

माझी संगीत मानापमान या विषयावरची जानेवारी २०११ मधली पहिली पोस्ट इथे पहा ... 

अलीकडच्या मानापमान सिनेमाबद्दल भावे साहेब एका मुलाखतीत म्हणाले की मी एक चांदोबातील कालातीत गोष्ट काढली आहे ...मला ऐकून वाटले मग सिनेमाचे नाव पण 'चांदोबातील गोष्ट' असेच द्यायचे ... 

भावे म्हणतात की त्यांना  पौराणिक विषयावरच्या नाटकावर सिनेमा बेतायचा नवहता , पण ते तर खाडिलकरांनाच नको होते (पहा: 'गंधर्वयुग', लेखक गंगाधर गाडगीळ, २००५, पृष्ठ ४२), त्यांनी अत्यंत यशस्वी पौराणिक पण गद्य नाटक (किचकवध) लिहले होते, म्हणून  ते एक हलकं , फुलकं , गोडवा असलेले (पण महान संगीत सौभद्र सारखे पौराणिक नव्हे) संगीत नाटक त्यांनी लिहले , मग आता अजून पुढे जाऊन चांदोबाची गोष्ट कसली?

अधुनिक मराठी  रंगभूमीच्या इतिहासातील सर्वात यशस्वी नाटक जसेच्या तसे मराठी सिनेमा म्हणून का काढता येत नाही, हे मला कधी समजणार नाही...

शेक्सपियर ची अनेक नाटके सिनेमात आली आहेत , अगदी हिंदी भाषेत सुद्धा , जसे मकबूल , जे मला फार आवडले .. असे म्हणतात की राम गणेश गडकरींचे 'एकच प्याला', १९१७ हे सुद्धा ऑथेल्लो वर आधारित आहे असे प्रल्हाद केशव अत्रे म्हणतात... 


'बहुरूपी', चिंतामण गणेश कोल्हटकर, पृष्ठ ८४, १९५७-१९९८

Posted by at No comments:
Labels: , , , , ,
Subscribe to: Posts (Atom)