मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Saturday, April 25, 2020

विंदा , फिलिप रॉथ, विलास सारंग.....Vinda, Roth, Sarang

सौजन्य: विंदा करंदीकर यांच्या कार्याचे कॉपी राईट होल्डर्स

(पृष्ठ ११४-११५, हिमयोग, जातक, १९६८/१९८३)

या कवितेचे कौतुक विलास सारंग करतात पण त्यांना त्रास होतो कवीने शेवटच्या ओळीत नियती काढण्याचा आणि ते म्हणतात :

"... जणू नियती वगैरे तात्विक कल्पना आणल्याशिवाय कवितेला भारदस्तपणा येत नाही !... विचारांच्या पोकळपणाची अशी तीव्र जाणीव असलेल्या कवीने वास्तवाच्या तपशिलाचे मास आपल्या कवितेवर चढविण्याऐवजी वैचारिक चौकटींना (सांगाड्यांना) अधिक महत्व द्यावे , ही आश्चर्याची तसेच खेदाची बाब आहे."
(पृष्ठ ११३, विंदा करंदीकर यांची कविता, अक्षरांचा श्रम केला, २०००)

हे सगळे वाचल्यावर मला फिलिप रॉथ यांच्या वर झालेल्या टीकेची आठवण झाली :


Liel Leibovitz:
"It’s a perfect embodiment of (Philip) Roth’s foundational move. First, set up a lofty premise, imbued with suffering and meaning and art, a furnace of emotions, every bit as universal as the great masterworks. Then, talk about your dick.

The superabundance of cock in Roth’s work is more than a stylistic choice aiming to shock and unnerve. It transcends even the fair accusations of chauvinism frequently lobbed at Roth by feminist critics and former lovers. It is his primary state of mind. Like a true artist, he feels that turbid ebb and flow very acutely; a delicate and accurate seismograph of suffering, he registers its minute tremors. But he knows no other way to deal with the burden than unzipping his fly.
"


('The Grapes of Roth', Tablet Magazine, November 2011)
Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)