मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Friday, August 22, 2025

२०व्या शतकातील तीन मोठे भारतीय कलावंत (कमी आयुष्य लाभलेले)...Gadkari, Dalal and GA

 २०व्या शतकातील तीन मोठे भारतीय कलावंत (कमी आयुष्य लाभलेले) ह्या पोस्ट मध्ये एकत्र...

जी. ए. कुलकर्णी १९२३-१९८७, २८-१०-१९७८:


"... आम्हाला मॅट्रिकला असता गडकऱ्यांची (एक) 'चिमुकलीच कविता' अभ्यासाला होती. एका छोट्या मुलीवर लिहलेली ही एक मोठी कविता . त्या मुलीच्या एका गालावर तीळ आहे. तर गडकरी सांगतात , की ती तीळ म्हणजे त्या मुलीचे भाग्य लिहिताना विधीने दिलेले दशांश चिन्ह आहे! ते वाचताच (मला आजही आठवते) तो तास कसा कापराप्रमाणे भर्रकन जळून गेला..."

 (पृष्ठ ६५, 'जी.एं. ची निवडक पत्रे: खंड १', १९९५) 


(प्रत्यक्षात कवितेत तीळ नाही तर गोंदण आहे.)

"...
तिलक गोजिरे गोंदवणाचे हिरव्या रंगाचे,
शुभ्र मुखावर तुषार कुठल्या दिव्य तरंगाचे !
निळ्या नभीं वर शुभ्र तारका जमवितात मेळ,
शुभ्रमुखनभीं इथें निळ्याशा तारांचा खेळ !
(इचा) उद्याचा धनी कोण , हें ठरवावें म्हणुनी,
पुण्याईचें गणित करित विधि दशांशचिन्हांनीं ! ..."

राम गणेश गडकरी १८८५- १९१९, "वाग्वैजयंती" 

दीनानाथ दलाल यांच्या अप्रतिम चित्रात   १९१६-१९७१ तीळ आणि गोंदण दोन्ही नाही पण छोट्या मुली आहेत 


Posted by at
Labels: , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)