मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Saturday, March 03, 2018

मला पहायचीय तुक्या आणि काफ्क्याची भेट...Tukaram Bij

#तुकारामबीजशके१९३९ 
आज तुकाराम बीज, मार्च ३ २०१८, फाल्गुन कृष्ण २ शके १९३९

मागे फेसबुक वर लिहलेल्या पोस्टवर आधारित.

आज तुकाराम बीज... आज तुक्या नाहीसा झाला... पिरियड.

म वा धोंड (Who was M V Dhond? कोण बर हे म. वा. धोंड?) म्हणतात एक स्वतःला आणि बघ्यांना वेगळ्या पातळीवर नेवून सोडणारे कीर्तन पंढरपुरात करून नाहीसा झाला.

तुक्या बाकी बरेच काही असेल पण फार भारी कवी आणि कीर्तनकार.

कवी असण्याबद्दल, तुक्याएवढच जीवन जगलेला, त्याच्याच योग्यतेचा, फ्रान्झ काफ्क्या काय म्हणतोय पहा :
‘You describe the poet as a great and wonderful man whose feet are on the ground, while his head disappears in the clouds. Of course, that is a perfectly ordinary image drawn within the intellectual framework of lower-middle-class convention. It is an illusion based on wish fulfilment, which has nothing in common with reality. In fact, the poet is always much smaller and weaker than the social average. Therefore he feels the burden of earthly existence much more intensely and strongly than other men. For him personally his song is only a scream. Art for the artist is only suffering, through which he releases himself for further suffering. He is not a giant, but only a more or less brightly plumaged bird in the cage of his existence.'

तुका आकाशाएवढा असेल पण मला तो असा वाटतो: "...brightly plumaged bird in the cage of his existence..."

विंदा करंदीकर कल्पना करतात तुक्या आणि शेक्सपियर च्या भेटीची... मला पहायचीय तुक्या आणि काफ्क्याची भेट

'Manuel Osorio Manrique de Zúñiga', 1787-188
Artist : Francisco Goya
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)