मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Tuesday, March 06, 2018

Did Marathi Classics Gain From Its Illustrations?


George Orwell: 
"Many children begin to know his characters by sight before they can even read, for on the whole Dickens was lucky in his illustrators."

फेब्रुवारी २२ २०१८ला 'द हिंदू' मध्ये जी स्वामीनाथन यांचा हा लेख पहिला: 'How Tamil classics gained from its illustration'

मी आठवू लागलो की अशी मराठी 'क्लासीक्स' आहेत का?

एक पुस्तक लगेच आठवले - बाबासाहेब पुरंदरे यांचे 'राजा शिवछत्रपती', ज्याची चित्रे दीनानाथ दलालांनी काढली आहेत. ह्या अत्यंत लोकप्रिय आणि एकेकाळी माझ्या आवडत्या पुस्तकाबद्दल मी जून ३ २०११ला इथे लिहले होते:
"I remember how devastated I felt when- reading it first time in c 1970- I came across the picture at the end of the book.
Did Shivaji-maharaj too die just like so many of them did in our Miraj neighbourhood? I couldn't quite get over the grief for many days. I still recall the pain when I see it....Dalal's picture, not Purandare's words, had created that mood."

 सौजन्य : दीनानाथ दलाल आणि बाबासाहेब पुरंदरे यांच्या निर्मितेचे कॉपीराईट होल्डर्स

दुसर एक पुस्तक माझ्या मनात त्याच्या चित्रांसाठी घर करून आहे. त्या पुस्तकाबद्दल मी एप्रिल १३ २०१५ला इथे लिहले होते.

Artist: Bhavanrao Shrinivas alias Balasaheb Pandit Pant Pratinidhi (भवानराव श्रीनिवास उर्फ बाळासाहेब पंडित पंत प्रतिनिधी १८६८-१९५१)

"Simha was another unique illustrator whose works showed men and women who were special, handsome and beautiful. His illustrations for Rajam Krishnan’s prize novel Malargal in Ananda Vikatan showed Chitra, Mangalam, Madhavan, Nirmala and Visalam in different moods."
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)