मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Monday, June 02, 2025

एमिली डिकिन्सन आणि जी ए कुलकर्णी यांच्यात काय साधर्म्य होते? The Slanted Lives

ज्यांना एकांतवास प्रिय होता असे  म्हटले जाते अशा एमिली डिकिन्सन आणि जी ए कुलकर्णी यांनी असंख्य पत्रे लिहली आहेत, 

मला तर नेहमी वाटते जीएंनी स्वतःच काल्पनिक अशी  भिंत आपल्याभोवती उभी केली होती, पण त्यांची अनेक पत्रे त्यांच्या मृत्यनंतर प्रसिद्ध झाल्यामुळे त्या भिंतीला नुसतेच कोनाडे नाहीत तर दरवाजे सुद्धा होते असे वाटते. 

 एमिली डिकिन्सन  यांच्या बाबत न्यू यॉर्कर च्या लेखातील खालील  वाक्ये पहा. 

Kamran Javadizadeh, The New Yorker, August 21 2024:

 "... Two tendencies animate Dickinson’s letters, two ways of imagining what writing might do. On the one hand, and especially as she entered adulthood, writing could feel like a mode of retreat from the world. This way of imagining Dickinson—as an eccentric recluse—became part of her mythology even in life, and it was an image that she played no small part in promoting. In 1869, when Dickinson was thirty-eight years old, Thomas Wentworth Higginson, the man who (through the mail) had become her poetic mentor, asked her if they could meet: “if I could once see you & know that you are real, I might fare better.” Dickinson’s response suggested that she preferred a state of slight unreality: “A Letter always feels to me like immortality because it is the mind alone without corporeal friend.”... "

"I taste a liquor never brewed – 

 From Tankards scooped in Pearl – 

Not all the Frankfort Berries

 Yield such an Alcohol!..."

artist: Rosanna Bruno, "The Slanted Life of Emily Dickinson: America's Favorite Recluse Just Got a Life!", 2017

Posted by at
Labels: , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)