मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Sunday, December 01, 2019

शहाजोग जो शहामृगासम?...God, Ostrich, B S Mardhekar, Samuel Beckett

 #BSMardhekarAt110

#बासीमर्ढेकर११० 

 courtesy: FB page dedicated to SAMUEL BECKETT and Quotesbuddy.com

बा सी मर्ढेकर:
"राव, सांगतां देव कुणाला,
शहाजोग जो शहामृगासम;
बोंबील तळलों सुके उन्हांत,
आणि होतसे हड्डी नरम.

छान शेकतें जगणें येथें
जगणारांच्या हें अंगाला;
निदान ढेकर करपट आणूं
द्या तुमच्या त्या शहामृगाला !"
(#४३, कांही कविता, १९५९/१९७७)

मर्ढेकर तुलना करतायत देवाची शहामृगाबरोबर...तो तसाच शहाजोग आहे म्हणून... शहाजोग म्हणजे नेमके काय?

“Creditable, reputable. 2 An epithet of a hundi which bears this word upon it, importing that the person presenting it is worthy and may be trusted with the cash ; answering to payable to bearer. 3 App. To  ruppees, &e. so manifestly good  that they may be received without any examination.”

(‘A Compendium of Molesworth’s Marathi and English Dictionary’, by Baba Padmanji, 1863)
 

पण मर्ढेकरांचा सूर थट्टेचा आहे कारण शहामृगाची प्रतिमा (चुकीची) वाळूत डोकं खुपसून बसणारा अशी आहे ... तुम्ही देवाकडे जाल त्यावेळी तो बसला असेल वाळूत डोकं खुपसून...काय उपयोग त्याच्या भरवशाचा, शहाजोगतेचा (अलीकडे शहाजोग शब्द आव आणणारा असा उपरोधात्मक वापरला जातो आणि मर्ढेकर त्यादुहेरीपणाचा उपयोग करतायत)

बेकेट सांगतायत आपल्याला माहित नाही शहामृग काय पहात. बेकेटांचा सूर, थट्टा करण्याऐवजी, मर्ढेकरांच्या 'शहाजोग देवाला' समजून घेण्याच्या वाटतो.

पण एक गोष्ट अलीकडे माझ्या लक्षात आली - मर्ढेकर देव आणि शहामृग पुल्लिंगी वापरतायत...पण शहामृगीचे आयुष्य मात्र वेगळेच आहे... तिला नाही वेळ - ना वाळूत डोकं खुपसून बसायला, ना ढेकर द्यायला...बसलीय उन्हात हड्डी नरम करत!

courtesy: FB page of National Geographic Chanel
Posted by at
Labels: ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)