मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Monday, March 27, 2017

जागतिक रंगभूमी दिन आणि तंजावरचा मराठी राजा

आज मार्च २७ २०१७ला असलेल्या जागतिक रंगभूमी दिनानिमित्त, मी सुरु केलेल्या काही फेसबुक स्मारकांवर, काल प्रसिद्ध केलेली पोस्ट... 

 साभार :  द ग गोडसे, 'नांगी असलेले फुलपाखरू', १९८९, पृष्ठ: ८१


वरील  माहिती २०१७ साली नवी नसेल,  पण ती कै द ग गोडसेंच्या प्रभावी सादरीकरणामुळ वाचायला मजा येते.... आणि ज्यावेळी आपण मराठी म्हणतो त्यावेळी आपण कधी कधी किती लघु दृष्टीने पाहतो हे विचार करण्याची गोष्ट आहे...

अटकेपर्यंत गेल्याचा अभिमान असू द्या पण आजच्या समृद्ध, रसरशीत आणि अनेक महापुरुष व स्त्रीयांनी मशागत केलेल्या अशा कर्नाटक संगीताचा महावृक्ष तंजावर दरबारामुळे फोफावला  ही माझ्यामते जास्त अभिमानाची गोष्ट आहे....अमेरिकेची खरी सत्ता तीच्या 'सॉफ्ट पॉवर' मधून येते, हायड्रोजन बॉम्ब मधून नाही, इराक वरच्या विजयातून नाही....

तंजावरचा विचार आपण कोल्हापुर आणि साताऱ्याच्या बरोबरीने किमान विसाव्या शतकात तरी करायला हवा होता...

[वर दिलेला छोटा परिच्छेद गोडसेंच्या 'शतायुषी सौभद्र' या एकमेवाद्वितीय मराठी लेखातून घेतला आहे.
मराठी (किमान मध्यमवर्गीय) संस्कृतीचे आभूषण ठरलेल्या संगीत सौभद्रची ही जन्मकथा आहे.
आपले सर्वस्व पणाला लावून गोडसेंनी या शिल्पाची रचना केली  आहे. त्यांच्यातील रसिक, नेपथ्यकार, वादक, सूक्ष्म वाचक, चित्रकार, लेखक, इतिहासाचा अभ्यासक, नाटकाचा प्रेक्षक, साहित्य टीकाकार....एका हार्मनी मध्ये वाजताना या लेखात ऐकू येतात.
हा बत्तीस पानी लेख जरूर वाचा. मात्र कृपया एक लक्षात असू द्या - मी तो लेख येथे देऊ शकणार नाही.]
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)