मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Monday, December 11, 2017

मोहोरणाऱ्या आनंदाऐवजी, ठसठसणाऱ्या वेदनेऐवजी...जी. ए, बालकवी, कोलेरीज...30 Years of GA's Absence

#जीएकुलकर्णीतिसावामृत्युदिन 
#GAKulkarni30thDeathAnniversary
Today December 11 2017 is 30th death anniversary of G A Kulkarni

जी. ए. कुलकर्णी, ऑगस्ट २८, १९६३:  
"....पण त्यांचे (बालकवींचे) दुःख आपले मन निबर, संवेदनाहीन होत चालले आहे, मोहोरणाऱ्या आनंदाऐवजी, ठसठसणाऱ्या वेदनेऐवजी आवळू निर्माण झाले आहे अशी जाणीव त्यांना होऊ लागली असवी. पूर्वीचा उत्कट अनुभव व आताचे मनाचे शिलामय स्वरूप हा विरोध त्यांना डाचू लागला. Coleridge ची 'Ode to Dejection' नावाची कविता आहे; तिच्यात बालकवींचे आत्मचरित्र आहे. त्यांची भाषा विशिष्ट मर्यादेपर्यंत उपयोगी, मन एकाच तऱ्हेच्या कल्पनांच्या आवर्तात सापडलेले. जीवनाचे भीषण स्वरूप व ते पाहण्याला भाषेची, मनाची असमर्थता यांत कुठे तरी त्यांच्या औदासीन्याचे मूळ आहे."
('जी. एंची निवडक पत्रे: खंड २', १९९८)

What a wonderful analysis in just a few sentences of a particular phase in the life of one of Marathi's great poets of 20th century...This is GA at his best...GA laughs off any suggestion that Balkavi's frustration had anything to do with a lady called Ramai (रमाई) and comes up with this explanation.

('रमाई' या विषयावर कै  म वा धोंडांचा 'बालकवी, रमाई आणि सोनाळकर' हे मूळचे १९६३-१९६६ दरम्यानचे , पण 'जाळ्यातील चंद्र', १९९४/१९९८ मध्ये पुन्हा एकत्र प्रसिद्ध झालेले लेख जरूर वाचा.)

'Dejection: An Ode' is a poem written by Samuel Taylor Coleridge in 1802.

“...O Lady ! in this wan and heartless mood,
    To other thoughts by yonder throstle woo'd,
    All this long eve, so balmy and serene,
    Have I been gazing on the western sky,
    And its peculiar tint of yellow green:
    And still I gaze—and with how blank an eye!
    And those thin clouds above, in flakes and bars,
    That give away their motion to the stars;
    Those stars, that glide behind them or between,
    Now sparkling, now bedimmed, but always seen:
    Yon crescent Moon, as fixed as if it grew
    In its own cloudless, starless lake of blue;
    I see them all so excellently fair,
    I see, not feel how beautiful they are!...”
                                      Artist: Bruce Eric Kaplan, The New Yorker, November 26 2001
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)