मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Thursday, April 06, 2017

चपलेने मारणे हा लोकप्रिय वाकप्रचार आहे....पण चपलेमुळे कोणी मरू शकते का?...Chon Day@110

Today April 6 2017 is 110th birth anniversary of one of my favourite cartoonists, Chon Day (1907-2000).

चपलेने मारणे हा मराठीत फार लोकप्रिय वाकप्रचार आहे....नुसता वाकप्रचारच नव्हे तर प्रत्यक्ष कृती सुद्धा कधीकधी मोठ्या मर्दुमकीचा भाग आहे...अलिकडच्या काळात आपण त्याचे प्रात्यक्षिक नॅशनल टेलिव्हिजन वर, व्हाट्सऍपवर खूप वेळा पहिले...कितीवेळा फटके मारले, कोणत्या ब्रँडची चप्पल होती हेही चर्चेचे विषय होऊ शकतात...पण चप्पलने मारून कोणी मेल्याचे अजून ऐकले नाही...

... पण चप्पल मुळे कोणी मरू शकते का?

'दी न्यू यॉर्कर' (The New Yorker) साठी ज्यांनी ज्यांनी आजवर व्यंगचित्रे  काढली आहेत त्यातील कितीतरी जणांना मी ग्रेट म्हणतो कारण ते ग्रेटच आहेत. मग विशेषणांची काटकसर का? काहीजण महान आहेत. ती लिस्ट थोडी लहान आहे.

त्या ग्रेट लिस्ट मधल एक प्रमुख नाव - चोन डे.

त्यांची काही चित्रे मी ह्यापूर्वी ह्या ब्लॉग वर दिली आहेत. पण खालील चित्र म्हणजे त्यांचे एक अप्रतिम चित्र आहे.

इ-कॉमर्सच्या आधीच्या दिवसातील बायकांच्या खरेदीवर मराठीत शेकडो चित्रे आजवर प्रसिद्ध झाली आहेत पण एक तरी चित्र ह्याच्या जवळ तरी जाते का पहा...


from The New Yorker, December 14 1946

I hate to do this....but just look closer at what the shoe salesman is pulling out of a shoebox. One can use the idea for say a sari salesman in India but the graphic may not turn out as smooth as this because the gun is shown looking similar to the dark colour shoe lying there creating a great camouflage....I feel so fortunate to have even seen this picture....
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)