मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Thursday, July 06, 2017

कै. व्ही शांताराम यांचा द्रष्टेपणा ...'हिंदोस्तान'चा युवक नि 'चीन'ची युवति यांचा विवाह झाला - आणि त्या विवाहानें ९००,०००,००० लोकांमध्ये कायमचा स्नेहभाव निर्माण झाला ...India-China: A Love Gone Sour

Zhou Enlai on the success of the 1789 French Revolution:
 "It's too early to tell."

John Keay:
“...Though China had been (J. L.) Nehru’s biggest mistake, Kashmir was his greatest failure....”

(‘India: A History'. Revised and Updated, 2010)

A. G. Noorani, Frontline, October 2015:

“In 1960, India lost a chance to settle the border disagreement with China. China’s position has since hardened, and the concessions that Zhou Enlai was willing to make then are off the negotiating table now.”

खालील सिनेमा पोस्टर पहा.

'हिंदोस्तान'चा युवक नि 'चीन'ची युवति यांचा विवाह झाला - आणि त्या विवाहानें ९००,०००,००० लोकांमध्ये कायमचा स्नेहभाव निर्माण झाला'....[सध्या , गुगल नुसार, ९००,०००,००० (नव्वद कोटी) नव्हे तर २,६८२,०००,००० ( दोनशेअडुसष्ट कोटी)! ]... दुर्दैवाने तो  (कायमचा स्नेहभाव) झाला असला तरी फार वर्ष टिकला नाही...

श्री अमीर खान यांचा 'दंगल', २०१६ चीनमध्ये अतिशय लोकप्रिय झालेला आहे असे म्हणतात पण सध्या वेगवेगळ्या कारणांनी दोन देशातील तणाव प्रचंड वाढला आहे...

तो  नक्कीच कमी होईल पण त्या पार्श्वभूमीवर वाङ्मयशोभेच्या मे १९४६च्या अंकातील जाहिरात पाहून बरे वाटले....

कै. व्ही शांताराम यांच्या द्रष्टेपणाला या निमित्ताने दाद दिली पाहिजे...१९४५-४६ साली त्यांना हे समजत होत  की भारत-चीन स्नेहभाव हा आशियाच्या, जगाच्या दृष्टीने किती महत्वाचा आहे ते...लक्षात घ्या त्यावेळी राजकीय परिस्थिती आत्तापेक्षा अतिशय वेगळी होती. दुसरे महायुद्ध नुकतेच संपले होते, चीन मध्ये यादवी युद्ध सुरु होते आणि भारत अजून स्वतंत्र व्हायचा होता.

दुसरी एक गोष्ट - एक 'साधा' मराठी माणूस (डॉक्टर कोटणीस) शांतता नोबेल पुरस्काराच्या योग्यतेच काम करून गेला आहे. 


सौजन्य: वाङ्मय शोभा, बुकगंगा.कॉम

या कहाणी सारखीच आणखी एक प्रेमकहाणी तयार होते आहे असे बऱ्याच काळ, बऱ्याच जणांना वाटत होते ....


नेहरू आणि चु एन-लाय , बेजींग , ऑक्टोबर १९५४...हिंदी-चिनी भाईभाई काळात

सौजन्य: THE HINDU ARCHIVES

पण तसे अजिबात घडले नाही , त्याऐवजी युद्ध झाल... जे एका अर्थाने अजून संपलेले नाही....

 
Posted by at

2 comments:

mannab said...

यात कसला द्रष्टेपणा होता ? ते होते निव्वळ भाबडेपण ! चिनी नेत्यांनी दाखवलेली मुत्सद्देगिरी आपल्या उदात्त विचारांनी पछाडलेल्या नेत्यांना कशी बनवून गेली हे इतिहास सांगतो.
तसेच एखाद्या साहित्यकृतीमुळे किंवा चित्रपटामुळे समाज किंवा जनता आपले विचार बदलत नाही याची किती उदाहरणे द्यावी ?
अनिरुद्धंजी, आपण आपली ब्लॉगची जागा का खर्च करावी याचे मला मात्र कोडे पडले आहे.
- मंगेश नाबर

July 7, 2017 at 1:26 AM
Aniruddha G. Kulkarni said...

Shantaram thought the peace among 90 crore people was important and he thought that's what perhaps Dr. Kotnis achieved.

This foresight of Shantaram that the peace among India-China was important , I admire.

एखाद्या साहित्यकृतीमुळे किंवा चित्रपटामुळे समाज किंवा जनता आपले विचार बदलत नाही

I can give you many example of how they DID change. Here I give you just one.

The biggest example perhaps is Karl Marx's book. Millions of political and economical actions were shaped by that book in 20th century.

That book continues to distort thinking of many Marathi writers even TODAY and that in turn has shaped thinking of their readers.

I don't wish to debate this any further, Mangeshji.

July 7, 2017 at 6:56 AM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)