मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Monday, June 24, 2024

मृणाल गोरे, मी आणि सध्याची "पुरोगामी" चळवळ...Mrunal Gore@96

 आज जून २४   २०२४, मृणाल गोरे यांची ९६वी जयंती आहे...

Sonal Shah, EPW, Aug 11 2012:

“Mrinal Gore, veteran politician and leader of the women's movement in Maharashtra, who passed away recently was the quintessential grass-roots leader who could also hold her own in the state legislature. A call from her would mobilise thousands of women on the streets of Mumbai and she tirelessly raised issues that affected the common citizen, from rising prices, shortage of water, sex determination tests to corruption in real estate. Mumbai's citizens, otherwise ever cynical about politicians, held her in great esteem and affectionately called her paaniwali bai - the water lady.”

 
मी शाळेत असताना (१९६५-१९७५) कै मृणाल गोरे माझ्या हिरो होत्या कारण त्यांच्या चळवळीचा भर ह्या गोष्टींवर होता - भ्रष्टाचार, महागाई, सामान्य महिलांचे प्रश्न... 
 
माझ्या माहितीप्रमाणे स्वतः त्या सरकारकडून कसल्याही सवलती पदरात पडून घेत नव्हत्या... त्यांचे आर्थिक आयुष्य अतिशय पारदर्शी होते... त्या अतिशय साधेपणाने रहात असत... 
 
त्या पुरोगामी होत्या आणि मला तसे पुरोगामी व्हायचे होते... आणि माझे आई-वडील (होते तोपर्यंत) आणि मी गोरेबाईं सारखे पुरोगामी आहोत... 
 
मी आयुष्यात भ्रष्टाचार केला नाही... अंधश्रद्धा, भविष्य यांच्या मागे लागलो नाही... जातीभेद, धर्मभेद, भाषाभेद केला नाही.... माझ्या वडलांनी माझी मुंज केली नाही , मी माझ्या मुलाची मुंज केली नाही (बायको त्यावर अजून वैतागली आहे!)...
 
मिरजेत रहात असताना आमच्या कुटुंबाचे संबंध बहुजन समाजातील लोकांशी आणि अल्पसंख्यांकांशी, ब्राह्मणांबरोबरीला संबंधांपेक्षा जास्त चांगले आणि प्रेमाचे होते... माझे आर्थिक आयुष्य संपूर्ण पारदर्शी आहे... मी अतिशय साधेपणे राहतो... 
 
मला कन्नडा, बांगला बऱ्यापैकी समजते... भारतात अनेक ठिकाणी राहिल्यामुळे माझ्या कडे साने गुरुजींच्या आंतरभारती बद्दल आत्मीयता आहे... 
 
सध्याची पुरोगामी चळवळ सर्वव्यापी भ्रष्टाचारावर थयथयाट करताना मला कधीच दिसत नाही... एखाद्या कडे इतक्या assets कशा असा प्रश्न विचारत नाही.... साधेपणाचा, आंतरभारतीचा कधी पुरस्कार करत नाहीत...
 
भारतीय समाजातील शक्तिशाली (अगदी हौसिंग सोसायटीतील पदाधिकारी सुद्धा शक्तिशाली) लोकांच्या assets पहा... शून्ये मोजता येत नाहीत... 

हे विषय का महत्वाचे राहिले नाहीत ... फक्त युरोप आणि अमेरिकेतील पुरोगाम्यांचे मुद्देच का भारतात पुरोगाम्यांसाठी सर्वात महत्वाचे होऊन बसले? 
 
ह्या कारणामुळे ही "पुरोगामी" चळवळ माझी होऊच शकत नाही...
 
 
Posted by at
Labels:

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)