मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Saturday, July 23, 2016

हिटलरचें काय होणार?...Acribing To Nature Serenity in December 1944


Tony Robbins, 'Awaken the Giant Within':
"We are conditioned, like dogs to a whistle or unluckier dogs to a kick, to certain habits of thought and action. How, then, are we supposed to change"



A E Housman:
"For nature, heartless, witless nature,
 Will neither care nor know
What stranger's feet may find the meadow
  And trespass there and go,
Nor ask amid the dews of morning
  If they are mine or no."
 
काल जे चित्र ब्लॉगवर टाकले, ते अर्धेच चित्र आहे असे मी लिहले होते. आज पूर्ण चित्र  खाली  पहा...

 स्त्री इतकी देखणी आणि सौष्ठवपूर्ण आहे की त्यावरून ती कै. दीनानाथ दलालांनी आपल्याला दिलेली देणगी आहे असेच वाटते... तिची  नऊवारी साडी (ज्यावर सेवादलाच्या गणवेशाचा प्रभाव आहे!) कोणत्याही ड्रेसला तोंडात मारेल अशी आहे- पहा पहा तो काठपदर... आणि नेसलीय पण कशी!

 पण त्या चित्रात आणखीही खूप 'मजा' आहे... नजर खाली घेतल्यावर आपल्याला दिसते ठळक शीर्षक : "हिटलरचें काय होणार?"

 लक्षात ठेवा डिसेंबर १९४४ चे चित्र आहे ते.. जगभर युद्धाचा डोंब उसळला होता...भारतात सुद्धा बऱ्याच प्रमाणात... आणि ही सुंदरी निसर्गात रममाण आहे...

 या विषयावर  खाली आणखी थोडे  वाचा  इंग्लीश मध्ये...
 


Artist: Unknown (to me) for Vangmay Shobha (वाङ्मय शोभा), December 1944....I could not find the name of the artist in the issue.


When I first saw this picture, part of which was exposed in previous post, for a second, I thought she was taking a selfie!

Just soak in the serenity portrayed in the image and the words just below the image:  "What Will Happen to Hitler?" (हिटलरचें काय होणार?)....the words that conveyed the violence, the chaos, the suffering  that were reigning the world then...


James Parker:
“….“And if nature asks us to treat it with humor?” enquired Czeslaw Milosz, introducing a poem by Robert Francis in the anthology A Book of Luminous Things:
      If Winnie the Pooh, Piglet, and Rabbit, and his friends-and-relations, if all that humanization is precisely what nature expects from us? In other words, perhaps we are unable to say—to tell her—anything, except ascribing to her sadness, smiles, ominousness, serenity?
What a canny poet Milosz was. Nature unobserved, unsentimentalized, unpolluted with our delusions, is just a bunch of stuff eating itself. Here endeth the lesson of Animal Planet: it’s all about the human. Oh, Homo sapiens. Oh, blessed biped. Oh, you…”

Courtesy Homo sapiens. Oh, blessed biped...in 1944, nature was  a bunch of stuff eating itself more than ever!
Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)