मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Tuesday, October 01, 2019

सिनेमात अशा कितीतरी आश्चर्यजनक गोष्टी सर्रास असतात...Ga Di Ma and Majrooh Sultanpuri@100

#GaDiMadgulkar100 #गदिमाडगूळकर१००

 #MajroohSultanpuri100

Today October 1 2019 is 100th birth anniversary of  G D Madgulkar and Majrooh Sultanpuri

मी ऑक्टोबर १५, २०१६ रोजी ह्या ब्लॉगवरील पोस्ट मध्ये लिहले होते:

"...
अशोक शहाणे म्हणतात:
 "...परिंदे मेरे साथ गाने लगे है।
इशारोसे बादल बुलाने लगे है। 
हंसी देखकर मुस्कराने लगे है। 
कदम अब मेरे डगमगाने लगे है। 
ह्या ओळी हिंदी सिनेमातल्या एका गाण्यातल्या आहेत. आणि हा अपवाद नव्हे. हिंदी सिनेमात अशा कितीतरी आश्चर्यजनक गोष्टी सर्रास असतात..." (पृष्ठ २०, 'नपेक्षा', १९६३/२००५/२००८)
[गीतकार: केदार शर्मा,  'हमारी याद आएगी', १९६१] 
माझ्यामते शैलेंद्र, साहिर लुधियानवी, मजरुह सुल्तानपुरी, नीरज वगैरे लोकांनी हिंदी सिनेमासाठी गाणी लिहिता लिहिता भारतातील काही सर्वोत्कृष्ट साहित्य लिहले आहे. त्यांची लोकप्रियता तर संतकवींसारखी आहे पण त्यांचा गौरव साहित्यकार म्हणून जसा व्हायला पाहिजे तसा झालेला नाही. 

उदाहरणार्थ, जी. ए. कुलकर्णींच्या असंख्य पत्रातील एका पत्रात ते शैलेंद्र यांना ग. दि. माडगूळकरांच्या तुलनेत कमी लेखताना दिसतात. शैलेंद्र हे जींएच्या योग्यतेचे साहित्यिक होते, गदिमांपेक्षा काकणभर चांगले गीतकार होते आणि जींएच्या पेक्षा हजारो-लाखो पटीने जास्त लोकप्रिय होते आणि अजूनही आहेत. 

...."

एक कला म्हणून हिंदी सिनेमाचे महत्व समजलेला एक मोठा मराठी साहित्यिक म्हणजे - कै. भाऊ पाध्ये... पण त्यांची हिंदी सिनेमावरची पुस्तके (उदा : मधुबाला , गुरुदत्त) मला आवडत नाहीत...

Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)