मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Friday, January 17, 2020

जीएंच्या कवितेला अनुरूप चित्र मिळाले....GA's Poem and Max Klinger's Picture

"Over these unremembered marble columns,
Birds glide their old remembered way,
Dive in red-gold setting tide
And write dark alphabets on evening sky;
Whether an epitaph, chorus or strange augury -
little man you only hope to know!"

 ("सांजशकुन", १९७५ चा एपिग्राफ)

याचा मी केलेला अनुवाद:

"ह्या विस्मृतीत गेलेल्या संगमरवरी स्तंभांवरून
पक्षी घेतात त्यांची जुनी आठवणीतील संथ भरारी,
सूर मारतात तांबड्या-सुवर्ण अस्ताला निघालेल्या लाटेत
आणि लिहतात गूढ बाराखडी संध्याकाळच्या आकाशावर;
ते आहेत समाधीवरील शब्द, पालुपद का अपरिचित प्रारब्ध -
खुज्या माणसा ते समजायची तू फक्त आशा धरू शकतोस!"
"
(कृतज्ञता : कै जीए यांच्या वाङ्मयाचे कॉपीराईट होल्डर्स)

ही कविता जीए यांचीच आहे!

"जीएंची पत्रवेळा" मध्ये मे ११ १९७५ रोजी जीए ग्रेस ना लिहतात (पृष्ठ ५६, ५७) :

 "परवा एका जुन्या डायरीत लिहून ठेवलेल्या ओळी पुन्हा दृष्टीस पडल्या. अगदी अचानक. मी त्या विसरूनही गेलो होतो.... हे मराठीत जसेच्या तसे आणता येईल ? बहुदा नाही. पण बघू...".

त्या ओळी म्हणजे वरील कविता.

आता दुसरा प्रश्न पडला, या कवितेला अनुरूप, साजेसे  असे चित्र मिळेल का? मिळाले...

'The Castle by the Sea' , 1887  
Artist: Max Klinger, 1857-1920

Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)