मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Saturday, November 19, 2022

जीएंचा डोळ्याच्या बाहुल्या उफराट्या असलेला एक प्राणी...Vermeer’s Precious Gem is an Opulent Optical Illusion

जी. ए. कुलकर्णी:   

"रेम्ब्राँन्टच्या चित्रांत छाया आणि प्रकाश यांना जे थोर वजन प्राप्त होते, ते कधी एकदा तरी आयुष्यात माझ्या शब्दांना लाभावे एवढीच माझी प्रार्थना आहे."

"... अद्यापही एखाद्या Rembrandt किंवा Vermeer सारख्या अद्वितीय चित्रकाराच्या कृतीची मी Tolerable copy करू शकतो..."

".. स्त्री काय, पुरुष काय, मानव म्हणजे एकंदरीने डोळ्याच्या बाहुल्या उफराट्या असलेला एक प्राणी हेच खरे !..."


 Kelly Grovier, 2019:  

"Think you see a pearl dangling lustrously in Vermeer’s famous portrait (c. 1665) of a girl endlessly turning towards or away from us? Think again. The swollen bauble around which the painting’s mystery spins is just a pigment of your imagination. With a flick of the wrist and two deft dabs of white paint, the artist has tricked the primary visual cortices of our brains’ occipital lobes into magicking a pearl from the thinnest of air. Squint as tight as you wish and there is no loop that links the ornament to her ear. Its very sphericity is a hoax. We’ve willed the earring into weightless suspension from the puniest of white apostrophes. Vermeer’s precious gem is an opulent optical illusion, one that reflects back on our own illusory presence in the world."

जीएंना हे optical illusion माहित होते का? माहित नाही पण त्यांनी "our own illusory presence in the world" या बद्दल मात्र वारंवार लिहले आहे. 

Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)