मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Thursday, April 13, 2017

बारा ज्यूरी मेम्बरान...12 Hangry Men


60 years ago, on April 13 1957, a great film,  '12 Angry Men', directed by Sidney Lumet was released.

भारतात शेवटची ज्यूरी-ट्रायल १९५९साली झाली : नानावटी मर्डर केस. त्यावर आधारित आणखी एक सिनेमा २०१६साली काढण्यात आला. श्री. अक्षय कुमार यांना त्यातील त्यांच्या भूमिकेसाठी नुकताच राष्ट्रीय पुरस्कार मिळाला. मी तो सिनेमा बघितला नाहीय व बघणार पण नाहीय. 'ये रास्ते है प्यार के', १९६३ हा सिनेमा मात्र मला बऱ्यापैकी आवडला होता. कै रवींचे संगीत आणि कै  लीला नायडूंच दिसण ह्या त्यातला सगळ्यात मोठ्या जमेच्या  गोष्ट होत्या / आहेत.

American crime story, a TV series that premiered in 2016, shows, among other things, the problems, to put it mildly, with a jury trial.  It's tragicomic to watch the way system comes apart as the days go by.



The men and women felt like hostages at the hotel - and were treated that way by some of the deputies
courtesy: FX  network and Daily Mail, UK

12 Angry Men is a trial film that tells the story of a jury made up of 12 men as they deliberate the guilt or acquittal of a defendant on the basis of reasonable doubt.

Here is a cartoonist's take on the film. 

Which is better? The cartoon or the film? (खालील चित्रातील उभे गृहस्थ आहेत, उत्कृष्ट काम केलेले, थोडेसे टकले, हेन्री फोन्डा)
 




Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)