मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Sunday, February 18, 2024

माझे तळे परत येणार नाही हे नक्की...At a Bend in the Ganges

ऑगस्ट २०२३ मध्ये आर्थर गेट्झ (Arthur Getz) यांचे ऑगस्ट १९६६ चे न्यू यॉर्कर चे मुखपृष्ठ पहिले आणि मला माझ्या १९६६ च्या सुमाराच्या वर्षांची आठवण झाली. 

त्या आठवणींच्या केंद्रस्थानी आहे मिरजेच्या पूर्वेला असलेले तासगाव वेशीच्या मारुतीचे देऊळ (मिशन हॉस्पिटल ते मिरज मेडिकल कॉलेज ह्या रस्त्यावर) आठवले. ते आमच्या घरापासून लांब होते. ३ किमी तरी असावे. आमची आई आम्हाला तिथे केंव्हातरी घेऊन जायची. आम्ही पायी जायचो. त्यामुळे ते आमच्या लहान मुलांच्या कुटुंबाला पोचायला नक्कीच अवघड होते.  

त्या छोट्या देवळाच्या शेजारी एक उथळ पण स्वछ पाण्याचे तळे होते. तसे मोठे होते. मी तिथे सोबतच्या चित्रातल्या मुलाप्रमाणे दगड टाकून पाण्यावर भिंगऱ्या काढायचो. प्रत्येक फेकीत दोन-तीन तर अगदी सहज निघत असत. 

तो भाग त्याकाळी निर्मनुष्य होता. रस्त्यावर वाहन, आवाज क्वचितच असे. तिथे जीव इतका रमत असे की (भूक लागली नसेल तर) परत यायला नको वाटे. 

आता तो भाग मला ओळखता तर येत नाहीच पण अतिशय विद्रुप झाला आहे, देऊळ आहे पण तळे नाहीसे झाले. या पुढे पृथ्वीचे काय होणार माहित नाही पण मी असे पर्यंत माझे तळे परत येणार नाही हे नक्की.


Posted by at No comments:
Labels: ,
Subscribe to: Posts (Atom)