मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Saturday, June 26, 2021

बोंड कपाशीचे, साध्याभोळ्या लोकांचा प्रणय, गाथा सप्तशती, दुर्गा भागवत, स आ जोगळेकर...Love Poetry of the Commoners

""५५.

बोंड कपाशीचे फुटे,                                                  
उले वेचतांना ऊर;                                                     
आज होईल का गोड                                                 
माझ्या हाताची भाकर!                                          

भरे भुइमूग-दाणा,
उपटतां स्तन हाले;
 आज येतील का मोड
माझ्या वालांना चांगले!

 वांगी झाली काळी-निळी,
काटा बोचे काढताना;
आज होतील का खुशी
माणसं गं जेवताना!"

 (मर्ढेकरांची कविता, पृष्ठ  ६४, १९५९-१९७७)     

 गाथा सप्तशतीच्या उत्कृष्ट परिक्षणात दुर्गाबाई भागवत मे १९३७ मध्ये लिहतात: 

"... कपाशीची बोंडे तोडून शेतकरी त्यांचे ढीग करून ठेवीत होते. त्यापैकी स्वतःच्या पतीने गोळा केलेल्या बोंडावर वरचेवर हात फिरविताना एका मुलीच्या हातावर वारंवार रोमांच उभे राहत होते...." (पृष्ठ ९८, 'संस्कृतिसंचित', २०१५)

ही गाथा आहे ३५९ क्रमांकांची , 'बोण्ड ' नावाची, स आ जोगळेकर संपादित 'गाथा सप्तशती', १९५६ मध्ये. 

त्याचा अनुवाद जोगळेकर असा करतात : "घरधन्याच्या मुलांने कापसाचा पुंजका देंठावरून काढून घेतला होता. तरी वधू त्या देंठावरून उगाच हात  फिरवूं लागली. यामुळें  तिचा हात थरथरला आणि पुलकित व स्वेदयुक्त झाला.)  




'Village Bride' by Dijeshchander Dhar, Vishal Bharat Magazine 1940

Posted by at No comments:
Labels: , , ,
Subscribe to: Posts (Atom)