मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… . . 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Saturday, May 23, 2020

रेम्ब्रँट आणि जीए....The Anatomy Lesson During Pandemic

"...Rembrandt चे एक 'Lesson In Anatomy ' नावाचे चित्र आहे. त्यातील levels , masses and colours (विशेषतः brush strokes तर इतके विलक्षण जिवंत आहेत, की प्रत्येक stroke म्हणजेच एक चित्र वाटते. ) फार लक्षणीय आहेत; पण त्या anatomy lesson विषयी काही सोयरसुतक वाटत नाही. लेखनाकडे आणि चित्रकले पाहण्याचा हा दृष्टिकोन माझ्या बाबतीत इतका हट्टी आणि असाध्य झाला आहे, की दुसराही एक दृष्टिकोन असू शकतो , या गोष्टीचा मला विसरच पडतो... "

(तारीख २८ जुलै १९७८, पृष्ठ ४१-४२, ' जी. ए.ची निवडक पत्रे : खंड १", १९९५

पहिली गोष्ट चित्राचे नाव "The Anatomy Lesson of Dr. Nicolaes Tulp" असे आहे. चित्र १६३२ सालचे आहे.
(https://en.wikipedia.org/…/The_Anatomy_Lesson_of_Dr._Nicola…)

In the work, Dr. Nicolaes Tulp is pictured explaining the musculature of the arm (The muscular system of an organism) to medical professionals.

म्हणजे हे डॉक्टर लोकांचे पेंटिंग आहे. २०२० सालच्या मे महिन्यात ह्या पेक्षा चांगले चित्र कोणते असू शकते?

दुसरी गोष्ट म्हणजे जीएंची चित्रकलेवरची कमांड पहा: brush strokes , प्रत्येक ब्रश स्ट्रोक म्हणजे एक स्वतंत्र पैंटिंग वगैरे... शिवाय levels , masses and colours याचा चित्रकलेच्या दृष्टीने अभ्यास...
रेम्ब्रांट  कधी जीएंना भेटले असते तर कितीवेळ दोघे बोलत राहिली असती कोणास ठाऊक आणि दोघांचा पत्रव्यवहार असता, तर एक खंड त्याचाच झाला असता.

.....म्हणून जीए हे मराठीला मिळालेले एक अद्वितीय असे टॅलेंट होते.....

कलाकार:  रेम्ब्रँट

ह्या चित्राचे महत्व रेम्ब्रँट यांच्या आयुष्यात काय होते ते वाचा:

"... The Anatomy Lesson was the picture that gave Rembrandt his opportunity, and proclaimed his preeminence among the painters in Amsterdam. It was the custom in those days for corporations, civic bodies, and associations of various kinds, to commemorate their period of office by commissioning portrait groups which should hand down their worthy faces to posterity. The desire of the less prominent members of the associations thus painted was that each head should be a likeness, plainly recognisable, - that one burgher should not be treated with more importance than another. This desire for present and posthumous commemoration extended to medical circles. Portraits and portrait groups of famous physicians and surgeons were painted and hung in the theatres where they lectured or operated. Dr. Tulp, an eminent surgeon of the day, commissioned Rembrandt to represent him performing an operation, proposing to present the picture to the Surgeons’ Guild in memory of his professorship. The grave, realistic picture called The Anatomy Lesson, now hanging at the Hague Museum, was the result. The corpse lies upon the dissecting table; before it stands Dr. Tulp, wearing a broad-brimmed hat; around him are grouped seven elderly students. Some are absorbed by the operation, others gaze thoughtfully at the professor, or at the spectator. Dr. Tulp indicates with his forceps one of the tendons of the subject’s left arm, and appears to be addressing the students, or practitioners, for these seven bearded men have long passed the age of studentship. This picture made Rembrandt’s reputation. He was but twenty-six; the world seemed to be at his feet; in the two following years he painted forty portraits...."

('Rembrandt' by Mortimer Menpes, १९०५)

No comments: