मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Sunday, January 31, 2021

काळा रंग: संत नामदेव आणि व्यंगचित्रकार ओराल...दोन अभिजात कलाकृती....Black Color....Mardhekar, Beckett, Namdev, Sarwate

बा सी मर्ढेकर:
"...पंक्चरली जरि रात्र दिव्यांनीं,
तरी पंपतो कुणी काळोख; ..."

 
"रात्र  काळी घागर काळी" या नामदेवांच्या गौळणीची माझ्यावर मोहिनी आहे...कितीवेळा ऐकल तरी समाधान होत नाही....




सौजन्य : स कृ जोशी, वाङ्मय शोभा, ऑक्टोबर १९५८

.... आणि या गौळणीसारखीच या चित्राची पण..

 

व्यंगचित्रकार: ओराल

कै वसंत सरवटे काय म्हणतात पहा:

'व्यंगकला-चित्रकला', वसंत सरवटे, २००५

सौजन्य : सरवटेंच्या साहित्याचे कॉपीराईट होल्डर्स
 
ओराल यांच्या चित्रात काळा रंग घोर निराशा, कदाचित अंतिम पाडाव घेऊन आलाय, सरवटे म्हणतात तस चित्त गोठवून टाकणारा आहे..

पण नामदेवांच्या गौळणीत तो सौंदर्याचा वाहक आहे ...मोहक आहे.. रात्रीच्या व  पर्यायाने जीवनाच्या प्रेमात पाडवणारा आहे....दिवस उगवेलच  पण काळी रात्रच व तिच्या सारख काळ असलेले आणि तिच्या मुळ काळ झालेल सगळच किती सुंदर आहे...

दोन्ही कलाकृती अभिजात आहेत ....
Posted by at
Labels: , ,

1 comment:

सुमन said...

विष्णूदास नामा आणि संत नामदेव या दोन वेगळ्या व्यक्ती आहेत.

February 1, 2021 at 11:51 PM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)