Looking at Cartoons, Getting Along

Launched on Nov 29 2006, now 2,100+ posts...This bilingual blog - 'आन्याची फाटकी पासोडी' in Marathi- is largely a celebration of visual and/or comic ...तुकाराम: "ढेकणासी बाज गड,उतरचढ केवढी"...George Santayana: " Everything in nature is lyrical in its ideal essence, tragic in its fate, and comic in its existence"...William Hazlitt: "Pictures are scattered like stray gifts through the world; and while they remain, earth has yet a little gilding."

मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Wednesday, June 22, 2022

कंठस्नान आणि बलिदान'.....125 Years After June 22 1897

श्री. मीना वैशंपायन संपादित "विचारसंचित", २०१५ मधील दोन लेख वाचले.

१>'चेष्टेचा विषय व्हावा तसे रंगविलेले कथानक २२ जून १८९७" , १९८० हा चित्रपट समीक्षा लेख :

२२ जून १८९७ हा १९७९ सालचा 'गाजलेला' आणि बहुपुरस्कृत सिनेमा मी पाहिलेला नाही, आणि तो पहिला नाही याबद्दल बरे वाटले इतके या चित्रपटाचे वाभाडे दुर्गाबाईंनी काढले आहेत.

या शतकात 'पिरियड' टीव्ही आणि चित्रपटांचे मराठीत पेव फुटले आहे. त्या पार्श्व् भूमीवर प्रत्येक प्रेक्षकाने मन लावून तो लेख वाचावा आणि परीक्षण लिहणाऱ्यांनी किती अभ्यास केला पाहिजे हे समजण्यासाठी तो लेख वाचावा.

चित्रपटाचे संवाद विजय तेंडुलकरांचे आहेत आणि त्यात किती ढिसाळपणा आणि खोडकरपणा आहे त्याचे एक उदाहरण खालील एका परिच्छेदात पहा.

त्या शिवाय पुरुषांची वेशभूषा, बायकांची वेशभूषा, पुरुषांची केशभूषा, स्त्रियांची केशभूषा, पुरुषांची शरीरयष्टी, मराठी भाषा, दुर्लक्षिलेला पण अत्यंत महत्वाचा मुंबई शहराचा चापेकरांच्या आयुष्यातील रोल, कीर्तनाच्या दृशांची मांडणी, रँडच्या पुण्यातील पापांचा घडा उघडा न पाडणे हे सगळेच मोठ्या प्रमाणात ढिसाळ आणि वास्तवाला विसंगत आहे.

(दुर्गाबाईनी सत्यजित रेंचा 'घरे बाईरे', १९८४ हा पिरियड सिनेमा बघितला का हे माहित नाही पण त्यांना तो नक्की आवडला असता.)

२> 'कंठस्नान आणि बलिदान', १९७४ हा पुस्तक समीक्षा लेख:
....
हा लेख वाचून मला लक्षात आले की मी हे पुस्तक पूर्वीच मिळवून वाचायचा प्रयत्न करायला पाहिजे होता. एवढा अभ्यास, एवढे संशोधन १९व्या शतकांतील महाराष्ट्राच्या इतिहासासाठी (काही देशभक्त आणि काही समाजसुधारक यांच्या बाबत सोडता) क्वचितच झाले आहे. (महाराष्ट्राच्या सुदैवाने य दि फडके यांनी सुद्धा ते मोठ्या प्रमाणावर केले.) .

दुर्गाबाईंनी विष्णु श्रीधर जोशी यांचे ते पुस्तक कसे थोर आहे हे सिद्ध केलय. शेवटी त्या म्हणतात: "महाराष्ट शासनाने या ग्रंथाची इंग्रजी व भारतीय भाषांत भाषांतर करून घेणे आगत्याचे आहे."...

इतर भाषांतील भाषांतराचे मला माहित नाही पण त्याचे मराठीत भाषांतर होणे गरजेचे आहे कारण आज २०१९साली ते पुस्तक आऊट ऑफ प्रिंट आहे... बाजारात कुठेही विकत मिळत नाही!