मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Wednesday, July 29, 2020

गुलाबपाण्याचा फवारा तोंडावर मारल्याप्रमाणे... S D Phadnis@95

आज जुलै २९ २०२०, शि द फडणीस ९५ वर्षांचे होत आहेत.

गोविंदराव टेंबे :
"... आणि सर्व मैफल गुलाबपाण्याचा फवारा तोंडावर मारल्याप्रमाणे पुन्हा ताजीतवानी , तरतरीत झाली;..."
('माझा संगीत व्यासंग')

आजवर अनेक वेळा त्यांच्यावर  ह्या ब्लॉगवर पोस्ट झाल्या , अनेक वेळा उल्लेख झाले.

त्यांचे घनिष्ट मित्र, त्यांच्या सारखेच  कोल्हापूरकर,  कै  वसंत सरवटे त्यांच्या मित्राबद्दल म्हणतात :

"... जरुर तेवढाच तपशील, चित्रातून म्हणायच आहे ते पाहिल्या बरोबर, बिनचूकपणे पाहणार्याच्या ध्यानात येईल अशी चित्रातील मांडणी आणि डोळ्यास आल्हाद देईल अशी रंगरचना... रंग हे फङणीसांच्या चित्रांच एक महत्वाचं अंग आहे हे त्यांची 'मोहिनी'वरील चित्रं पाहणार्याच्या सहज लक्षात येईल. आल्हाददायक रंगसंगती त्यांच्या चित्रांना स्वप्नमय, तरल स्वरुप देण्यास फार मोठी मदत करतात..."

मी काय चोमडे  बोलणार या पुढे!

लहानपणी आजूबाजूला जे जे सुंदर, हवेसे वाटत असे ते सगळे शि दंच्या चित्रासारखे वाटत असे. उदा: माझी आई खप सुंदर होती , ती शिदंच्या चित्रनायिकेसारखी भासे! हळूहळू समजत गेले की हे जग अतिशय दुःख, वेदना, हिंसा, हाव आणि पापांनी भरले आहे पण तरी शिदंच्या चित्रांनी तयार केलेली आशा कधी सुटली नाही , अगदी कोरोनाच्या काळात सुद्धा.

ऑडेन (W H Auden) यांची प्रसिद्ध कविता आहे:
“…though one cannot always
Remember exactly why one has been happy,
There is no forgetting that one was” (Good-Bye to the Mezzogiorno )

मला मात्र आठवते कधी कधी मी का आनंदी असायचो.... एक कारण म्हणजे, मी नुकतेच शिदंचे चित्र पहिले होते आणि गुलाबपाण्याचा फवारा माझ्या तोंडावर  कोणीतरी मारल्याप्रमाणे मला वाटत होते !



1954, कृतज्ञता: शि द फडणीस यांच्या कलाकार्याचे कॉपीराईट होल्डर्स

Posted by at
Labels: ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)