मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Saturday, June 06, 2020

बडीसी बात ...Basu Chatterjee, Vidya Sinha & I

परवा (मे २९) योगेश गौर वारले....

आज (जून ४) बासू चॅटर्जी वारले. असे वाक्य लिहून त्यांच्या सिनेमांनी माझे भावविश्व एकेकाळी किती ढवळून निघाले होते ह्याची सुरवात सुद्धा होत नाही.

  Chhoti Si Baat (1975), Chitchor (1976), Khatta Meetha , Priyatama (1977), Baton Baton Mein (1979), हे त्यांचे सिनेमे अगदी आवडीने थेटर मध्ये पाहिले आहेत. दहावी -बारावीची महत्वाची वर्षे त्यांनी dominate केली.रजनीगंधा(१९७४) या शतकात पाहिला.

त्यात सगळ्यात जास्त प्रभाव पाडणारा सिनेमा होता - छोटीसी बात. 

पालेकर यांचे काम मला फार आवडले नाही. ते (म्हणजे त्यांचे पात्र) साधे , बावळट वगैरे सिनेमात कधीच दिसत नाहीत. सिनेनट सोडले तर त्या दिवसात सगळे तसेच दिसायचे. पालेकर  त्या दिसण्या, वागण्याची नक्कल करतात. चांगले बेरके आहेत, स्वार्थासाठी काहीही करतील असे पहिल्या फ्रेम पासून वाटते.

सिनेमा बघून मी विद्या सिन्हा यांच्या मात्र प्रेमातच पडलो होतो. इतका त्यांचा अभिनय प्रामाणिक आहे. त्यानंतर  काही महिनेतरी बऱ्यापैकी दिसणारी प्रत्येक मुलगी विद्या सिन्हा (त्याही वारल्या) दिसत असे! मी पालेकर आहे असे मात्र कधी वाटले नाही. 

ज्यावेळी आयुष्य-माणसे-मुले-मुली सगळे खूप साघे होते, परवडणारी फक्त एकच करमणूक होती, त्याकाळी बासू चॅटर्जी यांनी माझा चांगला tp केला.

मुख्य म्हणजे संगीत चांगले होते त्यांच्या सिनेमात. अजूनही "न जाने क्यूँ" ऐकले की कायकाय आठवते....



Posted by at
Labels: ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)