मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Sunday, June 18, 2023

१९५०साली मराठीत कार्टून्स वाईट किती असावीत!...आणि का असावीत?...Bad Cartoons...Why?


मला मराठीतील फार कमी कार्टूनिस्ट आवडतात ...वसंत सरवटे, (माझा भाऊ) अभिमन्यु कुलकर्णी, शि द फडणीस, श्याम जोशी, गवाणकर , ('आवाज' वाले) चंद्रशेखर पत्की, काही प्रमाणात बाळ ठाकरे, आणखी एखादे नाव जे मी विसरत असेन.

मराठी मासिकातून इतर लेखन जरी बर असल तरी कार्टून सुमार असतात.

त्याचे एक उदाहरण २०१७साली समोर आले: वाङ्मय शोभा मासिकाचा सप्टेंबर १९५०च्या अंकातील व्यंगचित्रे पहा:

 
ह्या दोन व्यंगचित्रांच्या खाली सही : चिं वि जोशी वाटतीय, आणि जर ते चिमणराव कर्ते चिं वि जोशी असतील, तर प्रश्न पडतो की त्या महान लेखकाने हा प्रयत्न का केला असावा ?



हे कार्टून तर समजलच नाही. बायकोच्या स्वैपाकाच्या दर्जावर आहे. पहिली ओळ ठीक. पण दुसरी ओळ पूर्णपणे फसली आहे. 
 

पंच १८४१साली ब्रिटन मध्ये सुरु झाले होते, १९२५साली दि न्यू यॉर्कर चा जन्म झाला होता. कितीतरी आदान प्रदान भारत, इंग्लंड, अमेरिका या देशात चालू होत. १९५० पर्यंत श्रीपाद कृष्ण कोल्हटकर आणि चिं वि जोशींनी उच्च दर्जाचे विनोदी लेखन मोठ्या प्रमाणात केले होते.  

 तरी व्यंगचित्र इतकी वाईट- कॅपशन्स वाईट, रेखाटन वाईट-  का: ...? 


Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)