मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Tuesday, April 09, 2024

Akash Mallige and Bakul...बुचाची आणि बकुळीची फुले

 A few years ago, before COVID epidemic, when I used to walk on the road outside our housing society, during monsoon, walking in the morning became interesting because it gave me an opportunity to go past Millingtonia hortensis, tree jasmine or Indian cork tree (आकाशनिंब, बुचाचे झाड) in a nearby society and pick up just one or two flowers from hundreds that would be lying on the ground and smell them all the way to the home.

Now of course walking on roads in our area, even in the morning is hazardous...

My wife's cousin Rohan sends me a picture on WA occasionally when there is a shower of  Latak chandani/ Akash Mallige / बुचाची फुले on the road adjacent to his house. 

Looking at that picture, I could smell Akash Mallige (what a beautiful word in Kannada for it, contrast that with a horror of a Marathi word for it).


दुर्गा भागवत:
"... शिवाय बकुळी, सुरंगीप्रमाणे सुकले तरी त्याचा सुवास कायमच असतो. डोक्यात घातले तर दिवस दिवस केसांना त्याचा वास लागलेला असतो..."  आणि बकुळीची फुले
 
(पृष्ठ २३, ऋतुचक्र, 'चैत्रसखा वैशाख', १९५६/२००२)
 
पु ल देशपांडे यांनी त्यांच्या 'रवींद्रनाथ : तीन व्याख्याने' या पुस्तकात रवींद्रनाथ यांना उद्धृत केले आहे : 
 
'बकुलगन्धे बन्या एलो दखिन हावाय स्त्रोते' (As southerly started blowing, fragrance of Bakul flooded the woods)
 
सध्या माझी धाकटी बहीण सांगली जिल्ह्यात मे २०२३ मध्ये गेली होती.  तिथे तिच्या विश्रामबागच्या एका मैत्रिणीच्या सोसायटी जवळील बकुळीच्या फुलांचा फोटो काढून तो तिने माझ्या भावाला आणि मला लगेच पाठवला, इतके बकुळीचे आणि आमचे जवळचे नाते आहे. 
 
मिरजेला आम्ही राहत असताना (१९६१-१९८५) आमच्या घरापासून ५० मीटर अंतरावर बकुळीचे मोठे झाड होते आणि आम्ही तिन्ही भावंडे आयुष्यातील काही वर्षेतरी त्याची रस्त्यावर पडलेली (केंव्हा केंव्हा तर अगदी घाणीच्या जवळ ती असत, तो काळ open defecation चा होता) फुले गोळा करून आईला आणत असू , मग आई किंवा बहीण त्याचे छोटे छोटे गजरे करत (केंव्हातरी मी सुद्धा केले आहेत). 
 
त्याचा मंद वास सतत आजूबाजूला असे. 
 
ज्यावेळी मर्ढेकर म्हणतात :
 
 "... जवळुनि गेलिस पेरित अपुल्या/ मंद पावलांमधल्या गंधा"... त्यांच्या मनात नक्कीच बकुळ किंवा बुच असणार...
 

 
Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)