मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Friday, July 28, 2023

दुर्गाबाईंचा भाबडेपणा आणि पी. व्ही. नरसिंह राव...P V Narsimha Rao and Durga Bhagwat

(ह्या  पोस्टचा बराच भाग २०१७ साली  फेसबुक वर मी प्रसिद्ध केला होता.)

दुर्गाबाईंनी भारताचे तत्कालीन पंतप्रधान पी व्ही नरसिंह राव यांना १ मार्च १९९६साली लिहलेले खालील पत्र वाचा.

 सौजन्य :दुर्गा भागवत यांच्या साहित्याचे कॉपीराईट होल्डर्स, ललित , दुर्गा भागवत विशेषांक , ऑगस्ट २००२

मला ८६ वर्षाच्या दुर्गाबाईंनी संपूर्ण आयुष्य राजकारणात घालवलेल्या रावांना दिलेल्या 'विशुद्ध चारित्र्याचे' सर्टिफिकेट वाचून हसू आले. स्वतः श्री रावांना ते वाक्य वाचून नेमके काय वाटले असेल?

दुर्गाबाई खरतर मॅकियावेली (Niccolò Machiavelli) च्या अभ्यासक. बरेच भारतीय लोक मॅकियावेली यांना पाश्चिमात्यांचा कौटिल्य चाणक्य समजतात. दुर्गाबाईंनी त्या दोघांच्यातला नेमका फरक स्पष्ट केला आहे. "...मॅकिएवेलीत (माक्याव्हेल्ली) इतिहासाचे पूर्ण भान आहे. तसे अर्थशास्त्रात नाही..."

त्याबद्दल मी अधिक डिसेंबर ४ २०१३ रोजी याच ब्लॉगवर इथे लिहले होते.

अलीकडील रावांच्या गाजलेल्या चरित्राचे ('Half - Lion: How P.V. Narasimha Rao Transformed India', 2015) लेखक विनय सीतापती त्यांच्या पुस्तकाची सुरवात ह्या एपिग्राफने, मॅकियावेली उधृत करून करतात!

A prince . . . must imitate the fox and the lion. For the lion cannot protect himself from traps, and the fox cannot defend himself from wolves. One must therefore be a fox to recognise traps, and a lion to frighten wolves. (Niccolò Machiavelli, The Prince, circa 1513 AD)...

रावांबद्दलची त्यांची पुस्तकातील काही विधाने पहा :

"P.V. Narasimha Rao was born a fixer. "

“Rao’s dual disposition enabled him to be at once principled, at once immoral. Personally honest, he was no stranger to political corruption. Though the courts acquitted him in the JMM bribery case, the evidence available to this author suggests he was in on the conspiracy. While Rao could be sensitive to those he loved, he could also be petty to subordinates, distant to family, instrumental with friends, and vicious to his enemies."

"Even Rao’s association with women reflected a certain opacity. He lived away from his wife for much of their marriage. He had a relationship with Lakshmi Kantamma for more than a decade. From around 1976 till his death, he had a close friendship with Kalyani Shankar. ‘He liked that people around him couldn’t quite figure out the exact nature of these connections,’ a friend of Rao says. ‘He liked the ambiguity.’”

माझा निष्कर्ष : ह्या सगळ्यात विशुद्ध चारित्र्याला वगैरे अजिबात स्थान नाही!.दुर्गाबाईंच 'सर्टिफिकेट' हा भाबडेपणा वाटतो. त्या अजूनही १९७७सालातच होत्या- ज्यावेळी जयप्रकाश नारायण, मधु दंडवते यांच्या सारखे लोक अजून राजकारणात होते- अस वाटत.
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)