Looking at Cartoons, Getting Along

Launched on Nov 29 2006, now 2,100+ posts...This bilingual blog - 'आन्याची फाटकी पासोडी' in Marathi- is largely a celebration of visual and/or comic ...तुकाराम: "ढेकणासी बाज गड,उतरचढ केवढी"...George Santayana: " Everything in nature is lyrical in its ideal essence, tragic in its fate, and comic in its existence"...William Hazlitt: "Pictures are scattered like stray gifts through the world; and while they remain, earth has yet a little gilding."

मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Tuesday, September 26, 2023

Dev Anand@100...कोणी अमरपट्टा घेऊन आले असेल तर ते देव आनंद!

#DevAnand100

Roger Ebert:

“Hollywood dialogue was once witty, intelligent, ironic, poetic, musical. Today it is flat. It sometimes seems as if the movies are more mediocre than ever, more craven and cowardly, more skillfully manufactured to pander to the lowest tastes instead of educating them.”

मला वाटले होते, जगात कोणी अमरपट्टा घेऊन आले असेल तर ते देव आनंद असतील. पण ते एखाद्या सामान्य माणसाप्रमाणे वयाच्या 'केवळ' ८८व्या वर्षी वारले.

पण २०व्या शतकातील हिंदी सिनेमा आणि त्याच्या संबंधित अनेक लोकांप्रमाणे ते माझ्या जीवनाचा भाग आजही आहेत.

स्वातंत्र्यापूर्वी पूर्वीच्या पिंढ्यांनी पाहिलेली बहुतेक स्वप्ने ('जागते रहो' मध्ये दाखवल्याप्रमाणे) चकणाचुर झाली पण त्याजागी हिंदी सिनेमाने अनेक नवीन स्वप्ने दिली. भारतातील गरिबी आणि इतर अनेक प्रश्नांवर तोडगा काय असेल तर सिनेमा (विशेषतः हिंदी) आणि त्यातील संगीत.

ते देणाऱ्यांमध्ये देव आनंद एक प्रमुख होते.

त्यांच्या दोन तीन गोष्टी मला उठून दिसत आल्या- त्यांचे आईवरचे प्रेम , त्यांचे उच्च शिक्षण, त्यांचे आणीबाणीच्या सुमारास काही काळच टिकलेले राजकारण आणि १९७१ सालापर्यंत त्यांच्या सिनेमातील विविधता.

१९७८ नंतर मी त्यांचा एकही नवा सिनेमा पहिला नाही पण माझा त्यांच्यातील इंटरेस्ट १९७१ सालच्या त्यांच्या सिनेमांनंतर संपला होता. १९७०च्या विजय आनंदच्या आणि त्यांच्या जॉनी मेरा नामची जादू अजून माझ्यावर आहे, माझ्या मुलाला सुद्धा तो सिनेमा प्रचंड आवडतो.