मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Wednesday, October 18, 2023

ताई मावशीला जाऊन वीस वर्षें झाली...The Evening Is Still Lively

आज ऑक्टोबर १८ २०२३, ताई मावशीला जाऊन वीस वर्षें झाली. 

"कोल्हापूर नावाच्या गावास: पाऊले जरी दूर भटकत गेली/ तरी तुझ्या जुन्या आठवणींची बुत्ती / सतत जवळ राहिली आहे" (हे मी महान लेखक जी. ए. कुलकर्णींच्या 'रमलखुणा' या पुस्तकाच्या अर्पण पत्रिकेत बदल करून घेतले आहे.)

एखाद्या शहरासोबत माणसाचे नाते कसे प्रस्थापित होते आणि वृद्धिंगत होते याचा अभ्यास खूप इंटरेस्टिंग आहे. त्या नात्याला अनेक पैलू असतात.

मी भारतातील डुमडुमा-आसाम , मिरज, मुंबई, ठाणे , नवी मुंबई, नाशिक, बेंगरुळू, पुणे, कोलकता, चेन्नई वगैरे शहरात राहिलो आहे... भारतात आणि अनेक देशातील शहरांना काम / विरंगुळा निमित्त भेटी दिल्या आहेत. मी परदेशात तर कधीच रमलो नाही आणि भारतात कोल्हापूर माझ्या साठी शहर नंबर १ आहे... हे म्हणणे सोपे पण तसे का याचा विचार गुंतागुंतीचा आहे.

एक उत्तर आहे- माझ्या लहानपणात आणि पौगंडावस्थेत कोल्हापूरात बघितलेले सिनेमे.

अलीकडील बऱ्याच लोकांना, सिनेमाचे माझ्या आणि माझ्या आधी/ नंतरच्या पिढ्यांच्या जीवनातील केंद्रीय स्थान लक्षात कधीच येणार नाही. सिनेमा आणि त्याचे संगीत हे नुसती करमणूक नव्हती तर तो संस्कृतीचा एक प्रमुख भाग होता. त्याकाळातील विद्वत्ताप्रचुर लेख तुम्ही वाचले तर ते तुम्हाला कधीच समजणार नाही. त्यासाठी तुम्हाला त्याकाळातील लोकांशी बोलले पाहिजे. "सिनेमा सिनेमा" नावाचा एक सिनेमा १९७९ साली प्रदर्शित झाला होता, त्यात मी जे इथे म्हणतो त्याचे थोडे प्रतिबिंब पडले होते.

मी कोल्हापूरात बघितलेल्या अनेक सिनेमांपैकी फक्त चार हिंदी सिनेमांची नावे इथे घेणार आहे- ऍन इव्हनिंग इन पॅरिस, १९६७; आराधना, १९६९; जॉनी मेरा नाम, १९७०; कटी पतंग, १९७१...

ऍन इव्हनिंग इन पॅरिस बहुतेक व्हीनसला ३-६ चा शो बघितला होता --प्रचंड गर्दी, वरती काटेरी तारा ठोकलेल्या क्यू मध्ये वाट पाहणे , कडक उन्हाळा, चालत मावशीच्या घरापासून थिएटर पर्यंत केली उन्हातील रपेट वगैरे ---पण ज्यावेळी शम्मी कपूर वारले, त्यावेळी पहिल्यांदा काय आठवले तर ती १९६७-६८ ची दुपार .... आज केंव्हाही त्या सिनेमातले सदाबहार गाणे ऐकल्यावर किंवा हिंदी सिनेमातील सर्वात सुंदर दिसणारी बिकिनी ज्यांनी त्या सिनेमात घातली त्या दिसल्यावर काय आठवते तर, कोल्हापूर... थोडक्यात ऍन इव्हनिंग इन पॅरिस बद्दलच्या सगळ्या चांगल्या गोष्टी कोल्हापूर या नावाला ट्रान्सफर झाल्या!

तीच गोष्ट साधारणपणे इतर तीन सिनेमांच्या बाबत म्हणता येईल. हिंदी सिनेमे कोल्हापूर नंतर कित्येक महिन्यांनी मिरजेला येत असत. जॉनी मेरा नाम बघून ज्यावेळी मी परतलो त्यावेळी कित्येक महिने मी त्याची साग्रसंगीत गोष्ट (पद्मा खन्ना यांच्या नाचासकट!) मित्रांना सांगून भाव खाल्ला होता.

कटी पतंग चे संगीत इतके सुपरहिट झाले होते की मावशीच्या घराजवळ मला एक दोन गाण्यांचे मराठीत केले गेलेले विडंबन पण ऐकू येई.

ज्या दिवशी मावशी गेली त्यादिवशी तिच्या अंत्यदर्शनाला मी संध्याकाळी कोल्हापुरात पोचलो. विधी झाल्यानंतर सहज आकाशाकडे लक्ष गेले. इतके सुंदर होते आकाश की पहिले आठवले कटी पतंग मधले गाणे : “ये शाम मस्तानी...”

चिं.त्र्यं.खानोलकर त्यांच्या एका दीर्घ कथेत लिहतात : "....आणि आकाशाकडे बघून त्याने गर्जना केली : बाप्पा तुला क्षमा नाही. वाड्यावरची माणसे दोंदे वाढवतात. माझ्या काश्याचे पाय जातात. चाफा मात्र फुलतच राहतो....". पहिल्यांदा खानोलकरांसारखा बाप्पाचा राग आला, पण नंतर वाटले माझ्या मावशीला ती कदाचित योग्य श्रद्धांजली होती. आज केंव्हाही मस्तानी शाम म्हणजे पहिल्यांदा माझ्या मावशीच्या कोल्हापूरची...


 शम्मी कपूर, शर्मिला टागोर, ऍन इव्हनिंग इन पॅरिस, १९६७

Posted by at
Labels: ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)