मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Friday, May 24, 2019

ताहितीच्या नागड्या मातीशीं / रंगरेषांचं मैथुन केलं ! ...Gauguin's Renegade Quality

 Wayne Andersen , ‘Gauguin's Paradise Lost ‘, 1971:
“....His decision to abdicate from business and focus on painting was the inevitable end of a long, wracking process. His renegade quality hastened the dissolution of his home life. Mette had no passion for art, but was sufficiently broad-minded to have an understanding of it. She could not bear the kind of painter he chose to be. He was no gentleman artist but a ruffian in his art, which was fast losing a sense of balance. He was impatient. If Paris wouldn’t accept him, he would move on. He had decreed that the family vacate their Paris lodgings and follow him to Rouen, where the wealthy population would surely subscribe to his art. The departure from Paris in November 1883 marked the tenth year of marriage. Mette was pregnant with their fifth child....”
   \
या आधीची "१ - व्हॅन गॉव" पोस्ट इथे पहा.
२- पॉल गोगॉं
मी
                                पॉल गोगॉं...

मी
माझा संसार
मातीत कालवला
अन् त्याला आकाशाच्या थडग्यांत पुरून
ताहितीच्या नागड्या मातीशीं
रंगरेषांचं मैथुन केलं !

(पृष्ठ १२, 'निवडक सदानंद रेगे', १९९६/ २०१३)

टीप - या कवितेचा आधीचा, व्हॅन गॉव वरचा भाग,  कांहीं दिवसांपूर्वी प्रसिद्ध केला होता.


Artist: Paul Gauguin, 'The Day of the God', 1894

चित्रकार दीनानाथ दलाल आणि कवी/ चित्रकार सदानंद रेगे एकेकाळी अतिशय जवळचे मित्र होते, त्याच्या खुणा 'अक्षर गंधर्व: सदानंद रेगे', १९८७ ह्या त्यांच्या मुलाखती , डायरी वर आधारित पुस्तकात...

पण नंतर हे दोन प्रतिभावान चित्रकार मित्र दूर झाले (भांडणातून नव्हे), तो दुरावा बहुतेक दलालांच्या अकाली मृत्यूपर्यंत गेला नाही...

सदानंद रेगेंनी पर्वतासारख्या महान प्रतिभावान पण दुरावलेल्या दोन युरोपियन चित्रकारांना एका कवितेत एकत्र आणले आहे ...
.
त्या संबंधात माझ्या मनात आलेले विचार verse च्या रूपात :

व्हॅन गॉव ने एक कान गमावला
कसा?
माहित आहे, पण सदानंद रेगेंच्या शब्दात ऐकायला मजा येते ...
व्हॅन गॉव ने दुसरा कान पण जवळजवळ गमावला
(काहीतरीच) कसा?
दाखवेन लौकरच ....
पॉल गोगॉं ने स्वतःचा संसार मातीत कालवला
आणि केले ताहितीच्या नागड्या मातीशीं रंगरेषांचं मैथुन
आपले भाग्य की ते पाहिल सदानंद रेगेंनी
कशी होती त्यावेळची ताहिती
दाखवेन लौकरच ....
व्हॅन गॉव आणि पॉल गोगॉं काहीकाळचे जिवश्चकंठश्च मित्र, एकत्र राहिलेले, नंतर दुरावलेले.... म्हणून त्यांना पुन्हा एकत्र आणले रेगेंनी,
२०व्या शतकात रेगेंनी स्वतः असे मित्र केले आणि गमावले
त्यामुळे कलेच्या बरोबरीने मानवी संबंधांबद्दलची उत्सुकता
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)