मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Thursday, August 02, 2018

इरावती डॉल्फिन ते मोबी डिक.... A Year From Now, Herman Melville Will Be 200

#HermanMelville200

 Today August 2 2018 is the beginning of the bicentenary of Herman Melville's birth (Aug 1 1819-Sept. 28 1891).

Artist: Rockwell Kent (1882-1971), 1930

विलास सारंग:
"...मराठी वाचकांनी तर मोबी डिकसारखी कादंबरी वाचलीच नसती. (त्यांना वांती झाली असती) मोबी डिकमधली काही वर्णनं मोठमोठं व्हेल मासे कापण, भल्या मोठ्या परातीत ते तळण, धुराचा उग्र वास आणि हे सगळं रात्रीच्या काळोखात; अक्षरशः नरकाचं (Hell) वर्णन शाकाहारी वाचकांना 'टू मच' वाटेल..."
('लिहित्या लेखकाचं वाचन', २०११)


James Wood, The Guardian, August 2011:

“....For in that novel, Melville explores precisely the question that hovers over the (Richard) Dawkins- (Rowan) Williams exchange. Can God be literally described, or are we condemned to hurl millions of metaphoric approximations at him, in an attempt to describe him? After all, in Melville's novel, the white whale is symbolic of both the devil and of God, and the writer tries very hard to describe the nature and mass and temperament of that indescribable whale: Melville uses scores of different metaphors to capture the essence of the beast, and fails. It cannot be captured in words. Only when the beast is killed will it be captured. Melville's novel is a kind of ironic counterpart to Aquinas's belief that God can only be described by what he is not. Melville, who fluctuated violently between belief and unbelief, seems to have been terrified by the idea that if God cannot be reached by metaphor, then God is only a metaphor...”

वरील अवतरण जीएंची आठवण पुन्हा एकदा देऊन गेलं, त्यातील metaphor (रूपक) शब्दामुळे - जीएंचा आवडता शब्द . जेम्स वूड म्हणतायत की मेल्व्हील, जे श्रद्धा आणि अश्रद्धा यांच्या मध्ये हिंसकपणे लटकत होते, या कल्पनेने हादरले होते की परमेश्वराकडे रूपकातून पोचता येत नसेल तर तो  फक्त एक रूपक आहे... जीएंना हे आवडल असत अस वाटत कारण जीए स्वतः श्रद्धा आणि अश्रद्धा यांच्या मध्ये प्रवास करताना मला दिसतात ...

खालील दोन्ही कार्टून पूर्वी या ब्लॉगवर येऊन गेलीयत पण पुन्हा द्यायला तेवढाच आनंद होतोय .... दोन्ही मध्ये Captain Ahab आहेत... Kanin यांच्या कार्टून मध्ये देवमाशाचा आकार इरावती डॉल्फिन एवढा झाला आहे... मेल्व्हील यांचा लेखक म्हणून प्रवास मात्र इरावती डॉल्फिन ते  मोबी डिक.असा होता!
 

Artist: Benjamin Schwartz, The New Yorker ,  November 2015



Artist: Zachary Kanin, The New Yorker, October 2015

हर्मन मेल्व्हील यांचा लेखक म्हणून गेल्या दोनशे वर्षातील प्रवास मात्र इरावती डॉल्फिन ते  मोबी डिक असा आहे ......  
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)