मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… . . 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Sunday, February 03, 2019

Also Practising Art for Art's Sake....Norman Rockwell@125

#NormanRockwell125  आज नॉर्मन रॉकवेल (जन्म १८९४) आणि वसंत सरवटे (जन्म १९२७) या दोघांची जन्मतिथी आहे.


John Updike, ‘Always Looking: Essays on Art’: 
“...this (Norman Rockwell) most successful of twentieth-century commercial artists also practiced art for art’s sake....”

अगदी हेच वर्णन दीनानाथ दलालांना लागू होत....महाराष्ट्रातील most successful of twentieth-century commercial artists also practiced art for art’s sake....

शि फडणीसांवरती मला रॉकवेल यांचा खूप प्रभाव जाणवतो... माझ्या मते भारतातील सामान्य जीवनाचे चित्रण करणारी, त्यात विनोद शोधणारी अशी फडणीसांची अनेक चित्रे  रॉकवेल यांच्या उत्तम चित्रांच्या दर्जाची आहेत...

पण ,फडणीसांची अद्भुतता रॉकवेल यांच्या चित्रात जवळपास नाहीच... फडणीसांची चित्रकारिता सुद्धा बरीच वेगळी आहे...

Deborah Solomon:
Rockwell had celebrated the small and local, not the global and cinematic. But the emphasis on the common man that was central to America’s sense of self in 20th-century America gave way, in the television-centered 1960s, to the worship of celebrities, whose life stories and marital crises replaced those of the proverbial next-door neighbor as subjects of interest and gossip.”

आणि जे अमेरिकेत झाल, तेच भारतात झाल ... "the worship of celebrities, whose life stories and marital crises replaced those of the proverbial next-door neighbor as subjects of interest and gossip"...

Marriage License, June 11, 1955


Christopher Finch, 1988:
"There can be little doubt that this is one of Rockwell's finest  works. The idea behind it is simple enough: The artist contrasts the young couple applying for a marriage license with the elderly clerk who has seen it all a thousand times before. But the scene is evoked with such affection that it becomes suffused with complex resonances. The old clerk occupies an office that, like him, seems to belong to the past. It contains rows of dusty volumes and an ornate potbellied stove. Paint is peeling from the dingy walls and cigarette butts are scattered on the floor. But the tall sash window lets in the early-summer light, which falls on the young couple, bathing them in its glow and causing them to stand out from their surroundings. Their concentration on the task at hand is such that the surroundings have no meaning for them anyway. In this composition the play ofdarkness and light is used both to create the architecture of the painting and to produce an emotional effect on the viewer. Everything about this painting seems just right. Artists are notoriously critical of their own work, but in this instance it is impossible to think that Rockwell cannot have been satisfied with the result of his labors."

The Grocer’s Shop: a Woman Selling Grapes, 1672, 

Artist:  Gerrit Dou  (1613-1675)

3 comments:

अवधूत डोंगरे said...

नॉर्मन रॉकवेल यांचं चित्र आणि खालचा ख्रिस्तोफर फिन्च यांचा उतारा, हे दोन्ही आवडलं. उताऱ्यात नमूद केलेल्या गोष्टी तर आहेतच, शिवाय ती मांजर आणि सही करण्यासाठी रॉकवेल यांनी निवडलेली जागा, हे दोन घटकही संवेदनशील वाटले.
या ब्लॉगवरची काही मतं मला पटत नाहीत- काही वेळा ती एकांगी किंवा दुराग्रही वाटतात, पुरेशी तथ्यांवर आधारित वाटत नाहीत. किंवा एक गोष्ट नको, असं म्हणताना दुसऱ्या गोष्टीला थोडं झुकतं माप दिलं जातं की काय, असंही काही वेळा वाटतं. पण काही गोष्टी पटत राहातात, विशेषतः अशी चित्रं/व्यंग्यचित्रं, त्यांच्याकडे बघण्याची इच्छा, त्यांचा अर्थ लावण्याची इच्छा, आपल्या वातावरणाशी ते जोडण्याची इच्छा, हे चांगलं वाटतं. शिवाय, काही मतं पटत नाहीत, हे मांडण्याची माझी इच्छा मी इथे अंमलात आणू शकतोय, हेही चांगलं वाटतं. चित्रावरच्या प्रतिक्रियेत हे नोंदवायची गरज नव्हती बहुधा. पण फार न अडखळता नोंदवतो आहे. मागे एकदा प्रतिक्रिया टाकताना बराच वेळ 'रोबोट' नसल्याचं सिद्ध करायला कोडी सोडवत राहावं लागलं, त्यामुळं कंटाळून प्रतिक्रिया डिलीट केली किंवा टाकलीच नाही, असं झालं होतं. पण आज हे चित्र अनेकदा पाहून प्रतिक्रिया नोंदवावी वाटली. वेगवेगळ्या प्रकारे फक्त स्वतःला सिद्ध करू पाहणारा आवाजी अवकाश सगळ्या बाजूंनी वाढत असताना हे चित्र बघून बरं वाटलं. आपोआप बऱ्याच गोष्टींची जाणीव ठेवणारं चित्र आहे. (असं इथली इतरही काही चित्रं/व्यंग्यचित्रं पाहून वाटलेलं आहे. त्यामुळे ही प्रतिक्रिया तशी अनेक पोस्टना एकत्रितरित्या समजता येईल अशी आहे). शुभेच्छा.

Aniruddha G. Kulkarni said...

थँक्स अवधूत.

मला तुमच्या फीडबॅक मध्ये एक गोष्ट आवडती आणि ती म्हणजे तुम्ही मला माझ्या पोस्टचा डिफेन्स करायचा आग्रह धरत नाही. बरेच लोक ते करतात.

मला काय म्हणायचय ते मी लिहून गेलोय, आता ते वाचणाऱ्याला म्हणायचा अधिकार आहे. या पलीकडे कसलीच बांधिलकी नाही. एखादी गोष्ट फॅक्च्युअली चुकली असेल तर ती अर्थातच बदलली पाहिजे, बस्स.

मी लिहलेली एकही गोष्ट मला "एकांगी, दुराग्रही किंवा पुरेशी तथ्यांवर आधारित नाही" अशी वाटत नाही. पण तुम्हाला ती वाटत असेल तर तेही ठीकच आहे.

थँक्स पुन्हा एकदा.

अवधूत डोंगरे said...

या पोस्टमधे ते माझं जनरल मत नोंदवावं की नाही, हे मी पक्कं ठरवलं नव्हतं. अशी मतभिन्नता बहुधा स्वाभाविक असेल. आणि माझ्याही काही मर्यादा असतील. इथे मुख्यतः त्या चित्राबद्दल आभार मानणं, हा प्रतिक्रियेचा हेतू. पण मनात आलं ते सहज नोंदवलं. शिवाय, अशी प्रतिक्रिया नोंदवता येते, हीसुद्धा माझ्यापुरती चांगली वाटणारी गोष्ट आहे. असं कुठे खूप ठिकाणी करता येतं!