मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Friday, June 08, 2018

एडवर्ड गोरी, प्रभाकर गोरे, जीए.....Gorey and Goray and GA

सदानंद रेगे:
"... बुकजॅकेटमध्ये अक्षरशः त्याने (प्रभाकर गोरे) क्रांतीच केली. आज जे बुकजॅकेटच स्वरूप आहे ते गोऱ्यामुळेच आहे, हे तुम्हाला कबूल  करावं लागेल. हे दलाल आणि मुळगावकर यांच्यामुळे नाही. दलालमुळगावकर हे गुळगुळीत चित्र काढीत असत. पण जे काही चैतन्य आलं त्या क्षेत्रामध्ये ते सगळं गोरेमुळं आलं. पण गोरे हा तसा अतिशय स्मार्ट मनुष्य होता. उत्तम वाचक होता. अनेक प्रकारची अनेक विषयांवरची पुस्तक... विविध विषयात त्याला रस होता. शेवटी शेवटी होमिओपाथी, नंतर रंगाद्वारे रोग बरे करणे इथपर्यंत त्याच प्रकरण गेलं होत. त्यामुळे तो अतिशय हुशार मनुष्य होता. साहित्यातील त्याला अचूक काही कळत असे. कोण काय लिहतो कसं लिहितो..." (पृष्ठ ८३, 'अक्षर गंधर्व: सदानंद रेगे', १९८७)    

एडवर्ड गोरी (Edward Gorey) १९२५-२००० या लेखक-चित्रकारावरती लेख एप्रिल २०१८मध्ये वाचला आणि त्यांचेच आडनाव असलेले , त्यांच्या इतकेच प्रतिभावान  प्रभाकर गोरे आठवले..... आता प्रभाकर गोरेंच्या बरोबर जीए नेहमीच आठवतात.... त्याबरोबर त्यांचा 'प्रवासी'....आणि हा पहा एडवर्ड गोरी यांचा भटक्या.... 'प्रवासी'...


आणि ही पहा प्रभाकर गोरेंची काही मुखपृष्ठ....

"... ह्या पुस्तकांच्या चित्रांतून गोरे जीएंवर भाष्य करत होता...." ('जिगसॉ', रामदास भटकळ, पृष्ठ ९२, १९९७/ १९९८)

अर्थात एक लक्षात ठेवा: "... जीएंना ही चित्र फारशी आवडलेली नव्हती..." ! (वरील पुस्तकातच तसा उल्लेख आहे.)

Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)