मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Sunday, July 01, 2018

मोर्गमधून बाहेर आणलेल्या चि त्र्यं खानोलकरांना बघून सदानंद रेगेंना झालेला शोक ....The Lamentation Over the Dead C T Khanolkar

#चित्र्यंखानोलकर   #सदानंदरेगे  #येशूख्रिस्तमृत्यू    #JusepedeRibera

सदानंद रेगे : "... लहानपणापासून मला ... त्याच (येशूचं) जे आहे... चरित्र आहे... त्या चरित्राचे मला विलक्षण आकर्षण ... 'बायबल' माझं आवडतं पुस्तक आहे...."
(पृष्ठ ४८-४९, 'अक्षर गंधर्व/ सदानंद रेगे: मुलाखत-डायरी-पत्रे', प्र. श्री. नेरुरकर, १९८७)

Fyodor Dostoevsky, ‘CRIME AND PUNISHMWENT’, 1866  translated by Constance Garnett:
“…“Then you believe in the New Jerusalem, do you?”
“I do,” Raskolnikov answered firmly; as he said these words and during the whole tirade which preceded them he kept his eyes on one spot on the carpet.

“And . . . and do you believe in God? Excuse my curiosity.”
“I do,” repeated Raskolnikov, raising his eyes to Porfiry.
“And . . . do you believe that Lazarus rose from the dead?”
“I . . . I do. Why do you ask all this?”
“You believe it literally?”
“Literally.”…”
The Lamentation Over the Dead Christ, early 1620s

Artist : Jusepe de Ribera

 Jonathan Jones, The Guardian: "The brutal realism of this painting is disconcertingly modern. It looks as if it could have been painted by Courbet or Manet. In fact, it was painted in 17th-century Naples, where Ribera mixed Spanish severity with Caravaggio’s hard-hitting street style. His almost sensual lingering over the corpse of Christ is typical of the strange genius of this macabre visionary."

 हे पाहून आणि वाचून रेगेंची आणि त्यांच्या चि त्र्यं खानोलकरांच्या मृत्यू-एप्रिल २६ १९७६- नंतर केलेल्या कवितेची.आठवण आली ... रेगेंना आशा आहे, मृत खानोलकरांचा चेहरा पाहून आणि त्यांच्या येशूच्या प्रेमापोटी, की ते अजूनही जिवंत होतील, लाझारस सारखे...

" ...

मोर्गचं दार उघडून
बाहेर आलास
तेव्हा तुला फुटला होता
चेहरा लझारसचा
अन् हसत होतासही तसाच
त्याच्यासारखाच थेट...
केव्हा हसावं
हे अखेर तुला
कळलं होतं तर!
...."
 (कविता शब्द सौजन्य : अवंती कुलकर्णी यांचे फेसबुक पेज) 

अर्थात इथे, ह्या चित्रात, चार दिवसांनी लाझारसला जिवंत करणाराच मृत्यमुखी पडला आहे.... 

 
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)