मेघदूत: "नीचैर्गच्छत्युपरि च दशा चक्रनेमिक्रमेण"

समर्थ शिष्या अक्का : "स्वामीच्या कृपाप्रसादे हे सर्व नश्वर आहे असे समजले. पण या नश्वरात तमाशा बहुत आहे."

G C Lichtenberg: “It is as if our languages were confounded: when we want a thought, they bring us a word; when we ask for a word, they give us a dash; and when we expect a dash, there comes a piece of bawdy.”

C. P. Cavafy: "I’d rather look at things than speak about them."

Martin Amis: “Gogol is funny, Tolstoy in his merciless clarity is funny, and Dostoyevsky, funnily enough, is very funny indeed; moreover, the final generation of Russian literature, before it was destroyed by Lenin and Stalin, remained emphatically comic — Bunin, Bely, Bulgakov, Zamyatin. The novel is comic because life is comic (until the inevitable tragedy of the fifth act);...”

सदानंद रेगे: "... पण तुकारामाची गाथा ज्या धुंदीनं आजपर्यंत वाचली जात होती ती धुंदी माझ्याकडे नाहीय. ती मला येऊच शकत नाही याचं कारण स्वभावतःच मी नास्तिक आहे."

".. त्यामुळं आपण त्या दारिद्र्याच्या अनुभवापलीकडे जाऊच शकत नाही. तुम्ही जर अलीकडची सगळी पुस्तके पाहिलीत...तर त्यांच्यामध्ये त्याच्याखेरीज दुसरं काही नाहीच आहे. म्हणजे माणसांच्या नात्यानात्यांतील जी सूक्ष्मता आहे ती क्वचित चितारलेली तुम्हाला दिसेल. कारण हा जो अनुभव आहे... आपले जे अनुभव आहेत ते ढोबळ प्रकारचे आहेत....."

Kenneth Goldsmith: "In 1969 the conceptual artist Douglas Huebler wrote, “The world is full of objects, more or less interesting; I do not wish to add any more.”1 I’ve come to embrace Huebler’s ideas, though it might be retooled as “The world is full of texts, more or less interesting; I do not wish to add any more.” It seems an appropriate response to a new condition in writing today: faced with an unprecedented amount of available text, the problem is not needing to write more of it; instead, we must learn to negotiate the vast quantity that exists. How I make my way through this thicket of information—how I manage it, how I parse it, how I organize and distribute it—is what distinguishes my writing from yours."

Tom Wolfe: "The first line of the doctors’ Hippocratic oath is ‘First, do no harm.’ And I think for the writers it would be: ‘First, entertain.’"

विलास सारंग: "… इ. स. 1000 नंतर ज्या प्रकारची संस्कृती रुढ झाली , त्यामध्ये साधारणत्व व विश्वात्मकता हे गुण प्राय: लुप्त झाले...आपली संस्कृती अकाली विश्वात्मक साधारणतेला मुकली आहे."

Sunday, August 11, 2024

सुंदर मी होणार,, सुंदर ती झाली ...श्रावण मासी , हर्ष मानसी....Indian Hockey

मराठीतील एक अप्रतिम कविता म्हणजे कवी गोविंदांची  (१८७४-१९२६)

"सुंदर मी होणार, आतां सुंदर मी होणार !

सुंदर मी होणार । हो । मरणाने जगणार ।धृ.।

.... 

मी १२ वर्षांचा असताना , माझ्या डोळ्यादेखत, भारतीय हॉकी ची अवस्था  १९७२ च्या म्युनिक ऑलिम्पिक मध्ये  वाईट झाली.

 त्या  वर्षी ब्रॉन्झ मिळाल्यावर  प्रचंड टीकेचा आणि उपहासाचा सामना करायला लागला होता. १९७५ साली आपण कसाबसा वर्ल्ड काप जिंकला खरा पण आपली घसरण  सुरु झाली आहे अशी भीती वाटायला लागली होती. ती खरी ठरली. नंतर ब्रॉंझ सुद्धा मृगजळ ठरू लागले.

२०२१ सालच्या टोकियो ऑलिम्पिकस पर्यंत मी सर्वआशा  सोडल्या होत्या. 

पण भारताची मोडलेली, अपंग हॉकी त्या वर्षी पुन्हा सुंदर झाली , आणि आज चार वर्षांनंतर तिचे  सौन्दर्य कायम आहे.... 

माझे बालपण परतले , श्रावण मासी , हर्ष मानसी अशी अवस्था ह्या पदकाने सर्वात जास्त झाली आहे

Indian Hockey team with their bronze on August 8 2024

Posted by at No comments:
Subscribe to: Posts (Atom)