Adolf Hitler:
"The higher a man rises the more he has to be able to abstain
[…] If a street-sweeper is unwilling to sacrifice his tobacco or his beer, then
I think, ‘Very well, my good man, that’s precisely why you’re a street-sweeper
and not one of the ruling personalities of the State!’"
Once a popular German song in Berlin cabarets:
त्यांचं पुस्तक मराठीतलं बेस्ट सेलर, काही आधुनिक राजकीय पुढाऱ्यांकडून होणारे त्यांचे गौरवपूर्ण उल्लेख, त्यांच्या बरोबर अमेरिकेचे सध्याचे राष्ट्राध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम्प यांची नेहमी होत असणारी तुलना, १९४७सालच्या आधी काही महत्वाच्या नेत्यांचे, संघटनांचे आणि त्यांचे प्रत्यक्ष/ अप्रत्यक्ष संबंध, कै इरावती कर्वेंबाबत कै. दुर्गाबाई भागवतांनी काढलेले खालील उद्गार:
"...पण जेव्हा हा अभिमान परछळाचा पाया होतो, अभिमानाचे रुप अहंगंड घेतो, अस्मितेला असहिष्णुतेचे स्वरूप येते, तेव्हा मात्र हा अभिमान रास्त राहत नाहि. या अभिमानापोटी काही मंडळी इंग्लंडात न जाता जर्मनीला गेली. त्यावेळी हिटलरने आर्यस्तोम माजवले होते...पण आर्यत्वाची मोहिनी असणारे कित्येक जण जर्मनीत गेले. तिथल्या पदव्या त्यांनी घेतल्या. इरावतीबाई (व त्यांचे पतिराज) त्यांपैकीच होते. वास्तविक इरावतीबाईंनी एम. ए. चाच प्रबंध जर्मनीत थोडा बदल करून पीएच. डी. ला दिला… "
('आठवले तसे', १९९१/२०१४) ... अस कितीतरी!
नॉर्मन ओलार (Norman Ohler) यांचे 'ब्लिट्झड : ड्रग्स इन नाझी जर्मनी' (Blitzed: Drugs in Nazi German) हे पुस्तक २०१६ साली प्रसिद्ध झाले. त्याचे मोठ्या प्रमाणात सर्वत्र कौतुक झाले आहे. त्याचे काही भाग आणि त्याची परिक्षण वाचून बायार (Bayer) , म्यॅर्क (Merck) या महाकाय औषधे आणि रसायने बनवणाऱ्या कंपन्यांचा युद्धावरती - केमिकल शस्त्रे बनवून नव्हे- केवढा मोठा परिणाम होता हे जाणवत.
हिटलर, इतर अनेक नाझी आणि मोठ्या प्रमाणात सामान्य जर्मन लोक, सैन्य किती व्यसनी ('चरसी'/ 'गांजेकस') होते हे वाचून मन थक्क झाले आणि इतिहास हा कसा कायम इव्हॉल्व्ह होत रहातो याची जाणीव झाली. वाचून, पाहून कल्पिलेल्या युद्धकालीन जर्मनीतील प्रत्येक गोष्टीवर याचे सावट पडले. वाचलेला इतिहास, सिनेमा, डॉक्युमेंटरी थोडा का होईना बदललीय अस वाटू लागल.
थोर विद्वान आणि अभ्यासू कै. स अ जोगळेकरांनी त्यांच्या वाङ्मय शोभा मार्च १९५०च्या लेखात प्राचीन- 'आर्य' कालातील मद्यपानाबद्दल लिहले आहे:
कै. अरुण कोलटकरांनी 'द्रोण', २००२ या त्यांच्या दीर्घ कवितेत रामायणातील लंकाविजया नंतरच्या जेत्यांच्या काल्पनिक ऑरजी (orgy) चे वर्णन केले आहे.
पण कै जोगळेकर आणि कोलटकर आज असते तर त्यांना समजले असतेकी आधुनिक आर्य-जर्मन लोक दारू बरोबरच अमली पदार्थांच्या आहारी किती गेले होते ते!
जोगळेकर म्हणतातकी शहराला वेढा पडलेला असताना महाभारतकालीन सर्वसाधारण नागरिकांना मद्यपानाची सक्त मनाई होती पण बर्लिनला रशियनांचा वेढा पडल्यावर हिटलर आणि मंडळींचे ड्रग थैमान जमेल तसे चालूच होते!
दुसय्रा महायुद्धावरील गाजलेल्या अनेक पुस्तकांचे लेखक सर अँटनी बीव्हर 'दी न्यू यॉर्क रिव्ह्यू ऑफ बुक्स', मार्च ९ २०१७ मध्ये लिहतात :
"I’m not doing politics any more. It repels me so much."
Once a popular German song in Berlin cabarets:
Once not
so very long ago
Sweet alcohol, that beast,
Brought warmth and sweetness to our lives,
But then the price increased.
And so cocaine and morphine
Berliners now select.
Let lightning flashes rage outside
We snort and we inject!
Sweet alcohol, that beast,
Brought warmth and sweetness to our lives,
But then the price increased.
And so cocaine and morphine
Berliners now select.
Let lightning flashes rage outside
We snort and we inject!
Norman Ohler, 2016 :
“...Outside of the military the addiction was also growing.
In 1939 Pervitin fever was rife in the Third Reich, whether it was housewives
going through the menopause who ‘wolfed down the stuff like sweets’, young
mothers who took methamphetamine to ward off the baby blues, or widows who were
looking for ‘Elite partners’ through the marriage bureau, and who took high
doses to combat inhibitions during their first meeting. To help with
childbirth, to fight seasickness, vertigo, hay fever, schizophrenia, anxiety
neuroses, depressions, low drive, disturbances of the brain – wherever the
Germans hurt, the blue, white and red tube was at the ready.
As coffee had hardly been available since the start of the
war, methamphetamine was often added as a substitute to pep up ersatz versions
of the drink. ‘Pervitin could, rather than being pumped into bomber pilots and
bunker pioneers, be used deliberately for cerebral machinations in
higher-education colleges,’ Gottfried Benn wrote of these times.‘It may sound
deviant to some people, but it is only the natural continuation of an idea of
humanity’s progress. Whether it is rhythm, drugs or modern autogenic training –
it is the ancient human desire to overcome tensions that have become
unbearable.’...”
पैगंबरवासी औरंगझेब, अफझल खान आणि शाहिस्ते खान यांच्या सारखच हिटलर मराठी लोकांच्या जीवनातून अजूनही जात नाहीत.
“...(Erwin) Rommel didn’t halt. Too nimble to offer a target, he
drove and drove and drove, taking advantage as Guderian had done of the
excellent German logistics and becoming a kind of deadly joker, always playing
high and wild, becoming unpredictable, uncontrollable, unstoppable. They
admired him at headquarters: ‘I’d like to go right to the front like General
Rommel. He’s the greatest daredevil, always in the first combat vehicle of his
division!’ Even his superior, General Hoth, couldn’t issue him with orders,
because by the time these written documents arrived on the battlefield, Rommel
was already miles away and out of radio contact. He had no apparent sense of
danger – a typical symptom of excessive methamphetamine consumption. Even in
the middle of the night he stormed on and attacked solid positions while still
in motion, firing all barrels like a sort of berserker, constantly catching his
adversaries on the back foot...”
Ziya Us Salam, Frontline, March 2017:
“...On one hand, Aurangzeb Road in New Delhi has been
renamed Dr APJ Abdul Kalam Road, and on the other, a road has been named after
Dara Shikoh, the man he bested in the battle of succession after Shah Jahan’s
reign in 1657.
Whichever way you look at it, Aurangzeb is very much a part
of an ongoing debate. If in the 1980s and 1990s Muslims were derided as Babur
ki aulad (Babur’s progeny), today a Shiv Sena leader calls Muslims Aurangzeb ki
aulad. It seems Aurangzeb is the baggage from the past modern-day Muslims have
to live with. “Well, one lesson we are constantly taught is that history is
important because it shapes the present. In reality, it is the other way
around: it is the demands and pressures arising out of the present which shape
our image of the past especially at the popular level...”
त्यांचं पुस्तक मराठीतलं बेस्ट सेलर, काही आधुनिक राजकीय पुढाऱ्यांकडून होणारे त्यांचे गौरवपूर्ण उल्लेख, त्यांच्या बरोबर अमेरिकेचे सध्याचे राष्ट्राध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम्प यांची नेहमी होत असणारी तुलना, १९४७सालच्या आधी काही महत्वाच्या नेत्यांचे, संघटनांचे आणि त्यांचे प्रत्यक्ष/ अप्रत्यक्ष संबंध, कै इरावती कर्वेंबाबत कै. दुर्गाबाई भागवतांनी काढलेले खालील उद्गार:
"...पण जेव्हा हा अभिमान परछळाचा पाया होतो, अभिमानाचे रुप अहंगंड घेतो, अस्मितेला असहिष्णुतेचे स्वरूप येते, तेव्हा मात्र हा अभिमान रास्त राहत नाहि. या अभिमानापोटी काही मंडळी इंग्लंडात न जाता जर्मनीला गेली. त्यावेळी हिटलरने आर्यस्तोम माजवले होते...पण आर्यत्वाची मोहिनी असणारे कित्येक जण जर्मनीत गेले. तिथल्या पदव्या त्यांनी घेतल्या. इरावतीबाई (व त्यांचे पतिराज) त्यांपैकीच होते. वास्तविक इरावतीबाईंनी एम. ए. चाच प्रबंध जर्मनीत थोडा बदल करून पीएच. डी. ला दिला… "
('आठवले तसे', १९९१/२०१४) ... अस कितीतरी!
नॉर्मन ओलार (Norman Ohler) यांचे 'ब्लिट्झड : ड्रग्स इन नाझी जर्मनी' (Blitzed: Drugs in Nazi German) हे पुस्तक २०१६ साली प्रसिद्ध झाले. त्याचे मोठ्या प्रमाणात सर्वत्र कौतुक झाले आहे. त्याचे काही भाग आणि त्याची परिक्षण वाचून बायार (Bayer) , म्यॅर्क (Merck) या महाकाय औषधे आणि रसायने बनवणाऱ्या कंपन्यांचा युद्धावरती - केमिकल शस्त्रे बनवून नव्हे- केवढा मोठा परिणाम होता हे जाणवत.
हिटलर, इतर अनेक नाझी आणि मोठ्या प्रमाणात सामान्य जर्मन लोक, सैन्य किती व्यसनी ('चरसी'/ 'गांजेकस') होते हे वाचून मन थक्क झाले आणि इतिहास हा कसा कायम इव्हॉल्व्ह होत रहातो याची जाणीव झाली. वाचून, पाहून कल्पिलेल्या युद्धकालीन जर्मनीतील प्रत्येक गोष्टीवर याचे सावट पडले. वाचलेला इतिहास, सिनेमा, डॉक्युमेंटरी थोडा का होईना बदललीय अस वाटू लागल.
मध्ययुगीन
भारतात सुद्धा अमली पदार्थाचा वापर असा झाला असेल का? ज्याला आपण
टोकाचे धाडस, शौर्य म्हणतो ते काही प्रमाणात अफूच्या, गांजाच्या अमलाखाली
झालेल्या कृती असतील का? त्यामुळे त्या कृतींचे महत्व कदाचित कमी होत नसेल
पण सत्य काय आहे? (Wikipedia: Extensive textual and pictorial sources also show that poppy
cultivation and opium consumption were widespread in Safavid Iran and Mughal India.)
थोर विद्वान आणि अभ्यासू कै. स अ जोगळेकरांनी त्यांच्या वाङ्मय शोभा मार्च १९५०च्या लेखात प्राचीन- 'आर्य' कालातील मद्यपानाबद्दल लिहले आहे:
सौजन्य: लेखक आणि वाङ्मय शोभा
कै. अरुण कोलटकरांनी 'द्रोण', २००२ या त्यांच्या दीर्घ कवितेत रामायणातील लंकाविजया नंतरच्या जेत्यांच्या काल्पनिक ऑरजी (orgy) चे वर्णन केले आहे.
पण कै जोगळेकर आणि कोलटकर आज असते तर त्यांना समजले असतेकी आधुनिक आर्य-जर्मन लोक दारू बरोबरच अमली पदार्थांच्या आहारी किती गेले होते ते!
जोगळेकर म्हणतातकी शहराला वेढा पडलेला असताना महाभारतकालीन सर्वसाधारण नागरिकांना मद्यपानाची सक्त मनाई होती पण बर्लिनला रशियनांचा वेढा पडल्यावर हिटलर आणि मंडळींचे ड्रग थैमान जमेल तसे चालूच होते!
दुसय्रा महायुद्धावरील गाजलेल्या अनेक पुस्तकांचे लेखक सर अँटनी बीव्हर 'दी न्यू यॉर्क रिव्ह्यू ऑफ बुक्स', मार्च ९ २०१७ मध्ये लिहतात :
"At the
core of Ohler’s book lie the fundamental paradox and shameless hypocrisy of
Nazism. Its ideology demanded purity of body, blood, and mind. Adolf Hitler was
portrayed as a vegetarian teetotaler who would allow nothing to corrupt him.
Drugs were depicted as part of a Jewish plot to poison and weaken the
nation—Jews were said to “play a supreme part” in the international drug
trade—and yet nobody became more dependent on cocktails of drugs than Hitler,
and no armed forces did more to enhance their troops’ performance than the
Wehrmacht did by using a version of methamphetamine. Although Ohler’s book does
not fundamentally change the history of the Third Reich, it is an account that
makes us look at this densely studied period rather differently."
"In pill
form Pervitin was marketed as a general stimulant, equally useful for factory
workers and housewives. It promised to overcome narcolepsy, depression, low
energy levels, frigidity in women, and weak circulation. The assurance that it
would increase performance attracted the Nazi Party’s approval, and amphetamine
use was quietly omitted from any anti-drug propaganda. By 1938, large parts of
the population were using Pervitin on an almost regular basis, including
students preparing for exams, nurses on night duty, businessmen under pressure,
and mothers dealing with the pressures of Kinder, Küche, Kirche
(children, kitchen, church—to which the Nazis thought women should be relegated).
Ohler quotes from letters written by the future Nobel laureate Heinrich Böll,
then serving in the German army, begging his parents to send him more Pervitin.
Its consumption came to be seen as entirely normal."
"Whether
Hitler’s trembling hands were the result of Parkinson’s or the direct
consequence of excessive drug use is impossible to say, but the deterioration
in his appearance toward the end of 1944 shocked many who had not seen him
since earlier in the year. By February 1945, supplies of Eukodal had begun to
run out, and Hitler was soon suffering withdrawal symptoms as the end
approached in the Führerbunker in Berlin. Albert Speer complained that history
always emphasized terminal events, and thus overlooked the early achievements
of Nazism. He could not have been more wrong. The ghastly and grotesque end of
the Third Reich revealed its true basis of lies, hypocrisy, futile slaughter,
and pointless cruelty."
श्री. ओलार पुस्तकात एका ठिकाणी म्हणतात:
ते झाल सुरवातीला पण नंतर सुद्धा, खालील चित्रात दाखवल्याप्रमाणे, स्वस्तिक व्यतिरिक्त गोष्टींनी 'हाय' (inebriate) झाल्यावर सुद्धा हिटलर किंवा त्यांच्या अनुयायांचे 'स्वस्तिक प्रेम' कमी झालेले दिसत नाही!
Artist: E. O. Plauen aka Erich Ohser (1903-1944)
Mr. Ramachandra Guha
quotes the late Mr. J L Nehru in his book ‘Makers of Modern India’, 2010 thus:
“...’I have some knowledge of the way the Nazi movement
developed in Germany. It attracted by
its superficial trappings and strict discipline considerable numbers of lower
middle class young men and women who are normally not too intelligent and for
whom life appeared to offer little to attract them. And so they drifted towards the Nazi party because its policy and
programme, such as they were, were simple, negative and did not require an
active effort of the mind. The Nazi party brought Germany to ruin and I have
little doubt that if these tendencies are allowed to spread and increase in India,
they would do enormous injury to India. No doubt India would survive. But she
would be grievously wounded and would take a long time to recover’. From a
letter dated 17 January 1948...”
Little did Nehru know the role played by chemistry in the
process!
श्री. ओलार पुस्तकात एका ठिकाणी म्हणतात:
"The Nazis had their own recipe for healing the people: they
promised ideological salvation. For them there could be only one legitimate
form of inebriation: the swastika."
Artist: E. O. Plauen aka Erich Ohser (1903-1944)
No comments:
Post a Comment
Welcome!
If your comment (In Marathi, Hindi or English) is NOT interesting or NOT relevant or abusive, I will NOT publish it.
Comment may get published but not replied to.
If you are pointing out a mistake in the post and if I agree with your claim, I will change the post and acknowledge your contribution.
Only if you agree to this, post your comment.