१९४७ चा ओसंडून वाहणारा आशावाद आणि १९५६ चे रात्रभर पाणी शोधायला लावणारे वास्तव ...Dinanath Dalal and Raj Kapoor

सोबतचे  चित्र वाङ्मय शोभेच्या ऑगस्ट १९४७ च्या अंकातील .... 

 

१. रचना (Composition): चित्र दोन स्तरांमध्ये उलगडते – समोरचा स्तर : लाल साडी व हिरव्या काठाचा पदर असलेली तरुणी, पाण्याच्या हंड्यासह, नृत्यात्मक वळण घेत उभी आहे. तिचा चेहरा वर वळलेला, डोळ्यात आनंद आणि जणू काही अंतर्गत गाण्याचा ठाव. पार्श्वभूमी : धबधबा, फुललेली गुलाबी झाडे, आणि पाण्याकाठी एकत्र आलेली स्त्रिया. पार्श्वभूमीतला हा "जल-उत्सव" वातावरणाला प्रसन्नता देतो.  

दलाल नेहमीप्रमाणे पहिल्या स्तरात "नायिका" ठळक ठेवतात, पण पार्श्वभूमीही कथा सांगणारी असते. 

 

२. रंगयोजना (Colour Scheme): लाल साडी : दलालांच्या कलाकृतीत वारंवार दिसणारा उत्कट शृंगाराचा रंग. तो इथे फक्त आकर्षणासाठी नाही, तर स्वातंत्र्याच्या ताज्या उत्सवाचा भावही देतो. गुलाबी फुलझाडे : वसंताचा, नवजीवनाचा, नव्या सुरुवातीचा संकेत. पिवळा हंडा : रचनेत संतुलन साधतो आणि सूर्यासारखी उब आणतो. पाण्यातील निळसर-हिरवट छटा : धबधबा आणि जलाशय यांना जीवंत ठेवतात, आणि नायिकेच्या तेजस्वी रूपाला पार्श्वभूमी देतात.

 

३. नायिकेचा भावविश्व (Expression & Gesture): ही नायिका केवळ पाणी भरायला आलेली गावकुसाची स्त्री नाही; तिच्या भंगिमेत एक मुक्तता, आत्मविश्वास, आणि सौंदर्याची जाणीव आहे. हाताची नाजूक स्थिती, डोक्यावर हंडा नीट स्थिर ठेवणारी बोटं, आणि चेहऱ्यावरील स्मित – हे सगळं मिळून एका स्वच्छंद, जीवनप्रेमी व्यक्तिमत्त्वाची रचना होते.

 

४. स्त्री-आकृतीचे सौंदर्य: दलालांच्या वैशिष्ट्यांप्रमाणे – शरीराची वक्ररेषा, कंबरेचा सडपातळ वळण, पदराच्या हालचालीत आलेली गती. केस मागे घेतलेले, पण चेहऱ्याभोवती काही लटांमुळे मृदुता वाढते. अंगभर घातलेले साधे पण उठावदार दागिने (कानातले, बांगड्या) ग्रामीणता जपताही मोहकपणा देतात.

 

५. स्वातंत्र्यकाळाशी जोडणारा अर्थ: १९४७ चा ऑगस्ट महिना – देश नुकताच स्वतंत्र झालेला. या चित्रात दलाल यांनी थेट राजकीय प्रतीकं दाखवलेली नाहीत; पण नायिकेची वर बघणारी, आनंदाने भरलेली मुद्रा नव्या उषःकालाचा इशारा देते. जणू जुने बंधन झटकून एक उत्साही पिढी नव्या प्रवाहात पाऊल टाकते आहे.

धबधबा – अखंड वाहणारा, थांबता न येणारा प्रवाह – नव्या राष्ट्राच्या ऊर्जेचा रूपक म्हणूनही वाचता येतो.

 

६. एकूण परिणाम: ही कलाकृती केवळ एक सुंदर मुखपृष्ठ नाही; ती एक क्षणचित्र आहे जिथे भारतीय स्त्री, निसर्ग, आणि नवजीवनाचा आनंद एकत्र मिसळतो. दलाल यांच्या हातात ग्रामीण दृश्यसुद्धा शृंगार, हालचाल आणि उत्सवाची अनुभूती देणारं बनतं.

 

डोक्यावरचा पाण्याने ओसंडून वाहणारा हंडा हा आशावादाचा नितांत सुंदर रूपक आहे. पारंपरिक ग्रामीण संदर्भात, हंडा म्हणजे जीवनाचा स्रोत — पाणी.

 

इथे तो फक्त भरलेला नाही, तर ओसंडून वाहतो आहे. याचा अर्थ संपन्नता, अपार शक्यता आणि नव्या काळातील भरभराट असा लावता येतो. ओसंडणे हे काही वेळा अपव्ययाचेही प्रतीक असू शकते, पण दलाल यांच्या रचनेत ते आनंदाचा उन्मेष बनते. जणू नायिकेच्या अंतःकरणातली ऊर्जा, हंड्यातून बाहेर पडून धबधब्याच्या प्रवाहात मिसळते आहे.

 

१९४७ च्या स्वातंत्र्यकाळात ही प्रतिमा सूक्ष्मपणे सांगते — "आता आयुष्याला दुष्काळ नाही, संधींचा प्रवाह अखंड चालू राहील."

 

नायिकेच्या चेहऱ्यावरचा आनंद आणि हंड्याच्या ओसंडणाऱ्या पाण्याची एकत्रित अनुभूती भविष्याच्या विश्वासाचा आणि स्वप्नांच्या भरतीचा प्रत्यय देते.

 

दीनानाथ दलाल यांची नायिका — लाल साडी, डोक्यावर ओसंडता हंडा, मागे धबधबा आणि फुलांचा बहर. ही फक्त ग्रामीण सौंदर्यकथा नाही, तर नव्या भारताचा स्वच्छ, निष्कलंक आरंभ आहे. हंड्यातील पाणी म्हणजे प्रामाणिक संधी, भविष्यावरील विश्वास, आणि सामूहिक भरभराटीची आशा. 

 

  

कलाकार : दीनानाथ दलाल, दलाल आर्ट स्टुडिओ

 

सौजन्य आणि आभार :

चित्रकार दीनानाथ दलाल मेमोरियल समिती, दलाल परिवार आणि ChatGPT 

 

राज कपूर निर्मित जागते रहो, ज्याचे दिग्दर्शक आहेत अमित मैत्रा और सोम्भू मित्रा , १९५६ साली प्रकाशित झाला. 

 

 १९४७ मधील या मुखपृष्ठातील तेजस्वी, ओसंडून वाहणारा उत्साह जणू "नवा दिवस, नवे जीवन" असा संदेश देतो, पण १९५० च्या दशकातल्या वास्तवाने तो उत्साह किती पटकन कोमेजला हे "जागते रहो" (१९५६) मध्ये तीव्रतेने जाणवते.

 

 १९४७ : पाण्याचा ओसंडता हंडा म्हणजे संपन्नतेचा, आशेचा, शुद्धतेचा प्रतीक.  

१९५६ : "जागते रहो" मध्ये राज कपूरचा तहानलेला माणूस — पाणी मिळवण्यासाठी शहरभर भटकतो, पण त्याला भीती, संशय, हिंसा, आणि भ्रष्टाचार यांच्या भिंती आडवतात. 

जिथे दलाल यांच्या नायिकेच्या भोवती निसर्ग आणि समाजाचा एकोप्याचा उत्सव आहे, तिथे १९५० च्या दशकात शहरांत अनोळखी माणसाविषयी वैर, दारं बंद, मनं बंद अशी अवस्था होते.

१९४७ चं मुखपृष्ठ बघताना असं वाटतं — "आपल्याला फक्त स्वातंत्र्य मिळालं की बाकी सगळं आपोआप सुधारेल."
पण १९५६ मध्ये वास्तव हे सांगतं — "स्वातंत्र्याच्या पुढची लढाई घराघरात, रस्त्यांवर, मनामनांत आहे, आणि ती फार अवघड आहे."

१९४७ च्या ओसंडत्या हंड्यापासून १९५६ च्या नरडं कोरड पडलेल्या, गरीब, बहुदा बिहारी, माणसाची  कोलकता येथील एका भद्र लोकांच्या सोसायटीत पाण्याच्या एका घोटासाठी झालेली तडफड , त्याने एका रात्रीत बघितलेले वास्तव म्हणजे केवळ प्रतिमांचा बदल नाही; तो भारतीय शहरी संस्कृतीच्या अपेक्षा आणि वास्तव यांच्यातील अंतराचं जिवंत चित्रण आहे. एकेकाळी धबधब्यासारखी वाहणारी आशा — फक्त नऊ वर्षांत — कोरडी  झाली.